RAF
HURRICANE & SPITFIRE
FIGHTER PILOT
No.237 'Rhodesia' Squadron
ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ RAF
Αμέτρητοι πιλότοι μαχητικών από κάθε έθνος της Κοινοπολιτείας και του Dominion πολέμησαν με τη RAF κατά τη διάρκεια του πολέμου. Ο Panico Theodosiou γεννήθηκε στη Λεμεσό της Κύπρου, στις 21 Νοεμβρίου 1919, σε μια βαθιά θρησκευόμενη ελληνοκυπριακή οικογένεια. Μετά την επίσημη ανακήρυξη της Κύπρου σε αποικία του στέμματος στα μέσα της δεκαετίας του 1920 και το καθεστώς των νησιωτών ως Βρετανών υπηκόων, η οικογένεια Θεοδοσίου μετανάστευσε στη Νότια Ροδεσία. Μια εβδομάδα πριν η Βρετανία κηρύξει τον πόλεμο στη Γερμανία, η Αεροπορική Μονάδα της Νότιας Ροδεσίας ήταν η πρώτη που ακολούθησε το κάλεσμα στα όπλα. Ο Panico προσφέρθηκε εθελοντικά για υπηρεσία και απέκτησε θέση αξιωματικού σημάτων, εντασσόμενος στο αρχηγείο στο Ναϊρόμπι της Κένυας. Αργότερα μετονομάστηκε σε Αεροπορική Δύναμη Νότιας Ροδεσίας (SRAF), και η Νο.1 Μοίρα στο Ναϊρόμπι μετονομάστηκε σε Νο.237 (Ροδεσία) Μοίρα τον Απρίλιο του 1940. Όταν όλο το προσωπικό της SRAF εντάχθηκε από την RAF ο Panico υπέβαλε με επιτυχία αίτηση για να πετάξει και στις 26 Νοεμβρίου 1940, ο Ανθυποσμηναγός Theodosiou άρχισε πτητική εκπαίδευση σε DH Tiger Moths στο 25 Elementary Flying Training School στο Belvedere, στα περίχωρα του Salisbury και πραγματοποίησε το πρώτο του σόλο μετά από περίπου δέκα ώρες εκπαίδευσης. Αφού ολοκλήρωσε το EFTS, νυμφεύθηκε με την επί χρόνια φίλη του Denise. Στις 20 Ιανουαρίου 1941, συνέχισε τη φοίτησή του στο 20 Service Flying Training School στο Cranbourne, πάλι κοντά στο Salisbury, πετώντας με τα περίφημα Harvard και έλαβε τα φτερά του στις 17 Απριλίου 1941, αφού πέτυχε τους υψηλότερους βαθμούς στην τάξη του. Δυστυχώς, το να είσαι πολύ καλός πιλότος μπορεί μερικές φορές να ξεχωρίσεις από το υπόλοιπο προσωπικό ως εν δυνάμει εκπαιδευτής, και αυτό αποδείχθηκε στην περίπτωση του Panico. Προχώρησε στην 62 Air School, στο Bloemfontein της Νότιας Αφρικής, στις 6 Μαΐου 1941, όπου άρχισε να εκπαιδεύεται ως εκπαιδευτής, μαθαίνοντας να χειρίζεται το Avro Tutor και το Bucker Jungmeister. Ακολούθησε ένα πέρασμα πίσω στην 20 SFTS ως εκπαιδευτής, μέχρι τις 10 Νοεμβρίου 1941, όταν του επετράπη να ενταχθεί στη Μονάδα Επιχειρησιακής Εκπαίδευσης 74 στο Aquir της Παλαιστίνης πετώντας Hawker Audax, Miles Magister και Hawker Hurricane. Εν τω μεταξύ, η Νο.237 Μοίρα είχε αναλάβει ρόλο συνεργασίας με τον στρατό, βοηθώντας στην ήττα των Ιταλών στην Ανατολική Αφρική, χρησιμοποιώντας μια ποικιλία απαρχαιωμένων διπλάνων και Westland Lysander. Μέχρι τον Μάιο του 1941, η Μοίρα είχε μετακινηθεί στη Ζώνη της Διώρυγας (του Σουέζ) και επανεξοπλίστηκε με Hurricane I. Ο Δεκέμβριος του 1941 τη βρήκε στο Tmimi, δυτικά του Tobruk, ως μέρος της Αεροπορικής Δύναμης της Ερήμου, για την υποστήριξη του στρατού του Στρατηγού Auchinleck. Ο Panico εντάχθηκε στην Νο.237 Μοίρα την παραμονή των Χριστουγέννων του 1941.
ΣΤΗ ΜΑΧΗ
Γνωστός πλέον σε όλους ως "Theo", η πρώτη επιχειρησιακή πτήση του Panico, στις 12 Ιανουαρίου 1942, ήταν σε μία περιπολία προστασίας του αεροδρομίου πάνω από την Tmimi. Την ώρα που ο Ρόμμελ ξεκινούσε την επίθεσή του προς τα ανατολικά, στις 21 Ιανουαρίου, αποφασίστηκε η απόσυρση της Νο.237 και η αποστολή της στη Μοσούλη του Ιράκ για να υποστηρίξει τη Δέκατη Ινδική Μεραρχία. Ο Theo απέκτησε πολύτιμη εμπειρία σε διάφορους ρόλους, συμπεριλαμβανομένης της τακτικής αναγνώρισης και της φωτοαναγνώρισης, της προσβολής εναέριων αι επίγειων στόχων, καθώς και της πτήσης του Hurricane στα όριά του. Προήχθη σε Υποσμηναγό και ανέλαβε διοικητής του Σμήνους 'C'. Στις αρχές Ιουλίου του 1942, η Νο.237 Μοίρα μετακινήθηκε στο Qaiyrah του Ιράκ και τον Σεπτέμβριο πήγε στο Kermanshah της Περσίας (Ιράν). Τον Οκτώβριο του 1942, την Μοίρα επισκέφθηκε ο Στρατάρχης της RAF Lord Hugh Trenchard, και στις 9 Οκτωβρίου, ο Theo και ο Νο.2 του Υποσμηναγός Paul Fick ανέλαβαν να συνοδεύσουν το Lockheed Lodestar του Trenchard από την Kermanshah στη Βαγδάτη. Στις 10 Ιανουαρίου, ενώ επέστρεφε από μια άσκηση φωτοαναγνώρισης, ο Theo αναγγέλθηκε ως καθυστερημένος. Την επόμενη ημέρα, εντοπίστηκε δίπλα στο αεροσκάφος του, προφανώς ασφαλής και καλά στην υγεία του, από τρία Bristol Blenheim της Νο.52 Μοίρας από τη Μοσούλη. Προσγειώθηκε αναγκαστικά λόγω κακών καιρικών συνθηκών και προβλημάτων στον κινητήρα. Στις 6 Φεβρουαρίου 1943, προς γενική ικανοποίηση, η Μοίρα επέστρεψε στην Αίγυπτο, στο Shandur, βόρεια του Σουέζ, όπου οι πιλότοι θα αντάλλασσαν τα καταπονημένα Mk.l με 21 Hurricane IIC. Το Πεδίο Προσγείωσης (Landing Ground) 106, περίπου 16 χιλιόμετρα δυτικά του Αλαμέιν, θα ήταν το σπίτι του Theo για τους επόμενους πέντε μήνες. Αν και ο χερσαίος πόλεμος στη Βόρεια Αφρική είχε υποχωρήσει πολύ δυτικότερα, οι περιπολίες νηοπομπών πάνω από τη Μεσόγειο και οι καθημερινές επιχειρήσεις καταδίωξης της Luftwaffe κρατούσαν τον Theo και τους συντρόφους του σε συνεχή επιφυλακή. Όπως κάθε καλός πιλότος μαχητικού, ο Theo επιθυμούσε διακαώς να πετύχει την πρώτη του κατάρριψη. Τον Ιούνιο του 1943, η Νο. 237 μετακόμισε στο Bemis, στις ακτές της Λιβύης, Στις 16 Ιουνίου, ο Theo, πλέον ως Σμηναγός και ο Υποσμηναγός John 'Boy' Crook, απογειώθηκαν για να αναχαιτίσουν ένα Junkets Ju 88 που πετούσε ψηλά στα 30.000k (9.100m). Για αδιευκρίνιστους λόγους, και οι δύο δεν χρησιμοποίησαν τα συστήματα οξυγόνου τους. Ο Crook γύρισε πίσω στα 22.000ft λόγω έλλειψης οξυγόνου. Ο Theo ήταν αποφασισμένος να φτάσει τον Γερμανό και συνέχισε την πορεία του. Αφού τον κυνήγησε με το Hurricane του μέχρι τα 30.000ft και πλησίασε στα 1.000 μέτρα, έχασε τις αισθήσεις του καθώς ήταν έτοιμος να ανοίξει πυρ. Το καταδιωκτικό του περιστράφηκε εκτός ελέγχου μέχρι τα 20.000ft πριν ανακτήσει τόσο τις αισθήσεις του όσο και τον έλεγχο του αεροσκάφους του. Το θάρρος και η αποφασιστικότητά του παραλίγο να τον σκοτώσουν και του στέρησαν μία κατάρριψη. Στις 23 Ιουλίου 1943, εννέα Hurricane έλαβαν μέρος σε μια τολμηρή αεροπορική επίθεση εναντίον γερμανικών στόχων στην Κρήτη - την Επιχείρηση Τhesis. Πάνω από 100 καταδιωκτικά, συμπεριλαμβανομένων των ελληνικών Νο.335 και Νο.336 Μοιρών, εξοπλισμένα με δεξαμενές καυσίμων μεγάλης εμβέλειας, έλαβαν μέρος σε τρία κύματα σε μια επιχείρηση που θεωρήθηκε δύσκολη εξαιτίας της ακραίας εμβέλειας. Ο Theo και το Σμήνος του κινήθηκαν τα ξημερώματα πάνω από τις ακτές του δυτικού άκρου του νησιού, χωριζόμενοι προς τους επιμέρους στόχους τους. Ο Theo κατέστρεψε το στόχο του, ένα σταθμό ασύρματου πομπού στο Akonis, και βομβάρδισε ένα φυλάκιο πολυβόλου στο Gallas πριν επιστρέψει για να προσγειωθεί στο Bu Amoud. Στις 23 Αυγούστου, ο Theo - τώρα πια διοικητής του Σμήνους Α, καταδίωξε ένα Bf 109 αλλά και πάλι δεν κατάφερε να έρθει σε επαφή. Τόσο ο ίδιος όσο και οι άλλοι πιλότοι της Μοίρας παρακαλούσαν να εξοπλιστεί με Spitfire. Τον Σεπτέμβριο, η Μοίρα μετακινήθηκε στο Idku της Αιγύπτου. Τα γεγονότα στο Αιγαίο, καθώς και η ιταλική ανακωχή, σήμαιναν πολλές περιπολίες προστασίας νηοπομπών για τον Theo, συμπεριλαμβανομένης της συνοδείας των υπολειμμάτων του ιταλικού στόλου στην Αλεξάνδρεια.
Ο Ανθυποσμηναγός (Ι) Panico 'Theo' Theodosiou ποζάρει περήφανος με την πουλάδα στο στήθος, πιθανότατα μετά την επιτυχή ολοκλήρωση της εκπαίδευσής του. (David Theodosiou via Andrew Phedonos)
Ο Panico μπροστά από ένα Hurricane Mk.I. Tο παλαιού τύπου εθνόσημο υποδηλώνει ότι η φωτογραφία λήφθηκε στο Ιράκ το 1942. Το καταδιωκτικό της RAF εκείνη την περίοδο του πολέμου θεωρείτο ξεπερασμένο ωστόσο στα χέρια ενός ικανού πιλότου μπορούσε να ανταπεξέλθει στην εναέρια μάχη. (David Theodosiou via Andrew Phedonos)
Ο Νο.2 του Theo, Υποσμηναγός (Ι) Paul Fick, φωτογραφίζεται στο Hurricane Mk.I, Z4245, από το αεροπλάνο του Λόρδου Trenchard, κατά την εκτέλεση αποστολής συνοδείας του στις 9 Οκτωβρίου 1942. Ο Theo πετούσε στα αριστερά του μεταφορικού αεροπλάνου, πετώντας με το Hurricane Mk.I, Z4573. Σημειώνεται ότι η No.237 (Rhodesia) Μοίρα δεν είχε λάβει κωδικούς αναγνώρισης για να φέρει στα πλαϊνά της ατράκτου. Πριν το Z4245 διατεθεί στη Νο.237 Μοίρα, υπηρετούσε μετην 806 Μοίρα της Αεροπορίας του Βασιλικού Ναυτικού. Ο Υποπλοίαρχος (Ι) Henry Allingham πέτυχε την πρώτη κατάρριψη της Μοίρας (ένα Bf110 στις 21 Αυγούστου 1941) πετώντας με το αεροπλάνο αυτό ενώ στις 12 Δεκεμβρίου 1941, βρισκόμενος και πάλι στα χειριστήρια του Z4245, πέτυχε ακόμα δύο καταρρίψεις (ένα Ju88 και ένα G.50). (David Theodosiou via Andrew Phedonos)
On 28 April 1944 Panico H. Theodosiou was lost while returning from an armed recce flying Spitfire Mk. IX MJ279, 'F for Freddie. His fighter was hit by flak in the coolant system and he baled out over the Mediterranean, never to be found. The Spitfire carries identical colours to Hurricane KW759 above with the exception of the identification letter beside the roundel. A few days later, however, No. 237 Squadron was allocated the two-letter identification code 'DV. Theodosiou flew four of his last sorties in M1279, having a total of eighteen ops in the Supermarine fighter, eleven at the controls of the earlier Mk. Vb and Mk. Vc variants. (Copyright Bertrand Brown aka Gaetan Marie)
ΚΥΠΡΟΣ , SPITFIRES ΚΑΙ ΕΝΑ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΜΕΤΩΠΟ
Mια σημαντική στιγμή για τον Theo ήταν στις 31 Οκτωβρίου 1943, όταν η Νο.237 Μοίρα και 13 από τα Hurricanes της στάλθηκαν στην Γεροσκήπου, κοντά στην Πάφο στην Κύπρο, τη γενέτειρά του. Η προστασία νηοπομπών, οι επιθετικές περιπολίες πάνω από το κατεχόμενο Καστελόριζο όπως και οι περιστασιακές επιθέσεις εισβολέων τον απασχόλησαν κατά το μεγαλύτερο μέρος της παραμονής του. Τα Ju 88 ήταν τα μόνα εχθρικά αεροσκάφη με ικανή εμβέλεια και ταχύτητα για να επιχειρήσουν πάνω από την Κύπρο και κάθε απόπειρα αναχαίτησης είχε ως αποτέλεσμα τη διαφυγή τους. Στις 26 Νοεμβρίου ο Theo ανέλαβε να πετάξει προς τη Λακατάμια σε άσκηση με αεροσκάφη Bristol Beaufighters της Νο.227 Μοίρας, μια διαδρομή που θα τον έφερνε πάνω ή κοντά στη Λεμεσό. Μπορεί κανείς να φανταστεί τα συναισθήματά του καθώς κοίταζε από το αεροπλάνο του την πόλη όπου γεννήθηκε και την οποία εγκατέλειψε ως μικρό παιδί. Στις 30 Νοεμβρίου, η μοίρα έλαβε διαταγή να επιστρέψει στο Idku για να επανεξοπλιστεί με τα πολυ-αναμενόμενα Spitfire. Στις 7 Δεκεμβρίου, η μονάδα ήταν και πάλι εν κινήσει, αυτή τη φορά στη Σαβοΐα της Λιβύης, όπου επρόκειτο να διατηρήσει τον πρωταρχικό της ρόλο, την συνοδεία νηοπομπών. Κατά τη διάρκεια ενός σύντομου ενδιάμεσου σταθμού στο Sidi Barrani την ίδια ημέρα, ο Theo συνάντησε τον Επισμηναγό Κωνσταντίνο Μαργαρίτη της Νο.336 Μοίρας, μία από τις δύο Μοίρες καταδιωκτικών της Ελληνικής Βασιλικής Αεροπορίας που υπάγονταν στην RAF. Η συνάντηση μεταξύ του Ελληνοκυπρίου και των Ελλήνων πιλότων, έκανε τέτοια εντύπωση στον Theo που την ανέφερε στο ημερολόγιό του. Στις 14 Μαρτίου, τα Spitfire Μκ.Vs αντικαταστάθηκαν από Mk.IX και το MH279 Freddy θα ήταν πλέον το αγαπημένο αεροσκάφος του Theo. Μέχρι τον Απρίλιο του 1944, μια νέα φάση του πολέμου είχε αρχίσει. Οι Σύμμαχοι είχαν προωθηθεί βόρεια κατά μήκος της Ιταλίας και είχαν κολλήσει στη «Γραμμή Gustav», η οποία εκτεινόταν από ακτή σε ακτή 100 μίλια (160 χιλιόμετρα) νότια της Ρώμης, με το Monte Cassino στη μέση. Για να αναγκάσει τους Γερμανούς να υποχωρήσουν, η Συμμαχική Τακτική Αεροπορία της Μεσογείου έπρεπε να παραλύσει τις επικοινωνίες και τις οδούς ανεφοδιασμού προς γερμανικές γραμμές, κόβοντας όλες τις σιδηροδρομικές και οδικές συνδέσεις βόρεια της Ρώμης. Η επιχείρηση STRANGLE ξεκίνησε στις 24 Μαρτίου. Οι Γερμανοί είχαν προβλέψει τέτοιες κινήσεις και ισχυρές αντιαεροπορικές άμυνες είχαν δημιουργηθεί σε στρατηγικά σημεία, όπως οι σιδηροδρομικοί σταθμοί. Σε αυτό το θέατρο του πολέμου ήρθαν τα 16 Spitfire IX της No.237 Μοίρας, μαζί με τις No.238 και No.451 (RAAF) Μοίρες, οι τρεις σχηματίζοντας την No.251 Πτέρυγα. Η No.237 έφτασε στην Poretta της Κορσικής, μόλις 80 μίλια (130 χιλιόμετρα) από τις ιταλικές ακτές, στις 19 Απριλίου 1944. Μετά τους απαραίτητους ελέγχους 40 ωρών στα καταπονημένα Spitfire, ο Theo πήρε την πρώτη του γεύση από τις επιθετικές περιπολίες πάνω από την Ιταλία στις 24 Απριλίου, όταν 12 αεροσκάφη της Μοίρας πήγαν να «κυνηγήσουν» τον εχθρό. Το πρωί της 25ης Απριλίου, 20 καταδιωκτικά από τις No.237 και No.451 (RAAF) Μοίρες συνόδευσαν 24 αμερικανικά Martin B-26 Marauders, με τον Theo να ηγείται του «Κόκκινου Σμήνους». Το απόγευμα η Μοίρα πέταξε σε μία ακόμα επιθετική περιπολία από την Piombina στο δρόμο San Stefano, με τον Theo να καταστρέφει ένα φορτηγό που τυλίχτηκε σε μια μπάλα φλόγας. Αν και οι πιλότοι αντιμετώπισαν βαρύ αντιαεροπορικό πυρ, όλα τα αεροσκάφη επέστρεψαν με ασφάλεια.
Η Παρασκευή 28 Απριλίου 1944 ξεκίνησε νωρίς για τον Theo, ο οποίος απογειώθηκε στις 06:00 συμμετέχοντας σε μία επίθεσης 12 καταδιωκτικών στο δρόμο και το σιδηρόδρομο στο Έμπολι. Κατά τη διάρκεια αυτής της 90λεπτης αποστολής, οι Ροδεσιανοί κατέστρεψαν τέσσερα φορτηγά, δύο ατμομηχανές και τέσσερα σιδηροδρομικά βαγόνια. Το βαρύ αντιαεροπορικό πυρ αντιμετωπίστηκε επιτυχώς, αλλά όλοι επέστρεψαν πίσω με ασφάλεια. Στις 18:25 της ίδιας ημέρας, ο Theo, πετώντας με το συνηθισμένο του καταδιωκτικό, το MH279 ‘Freddie’, οδήγησε δέκα Spitfire σε μια επιθετική περιπολία άνωθεν των οδικών και σιδηροδρομικών συνδέσεων μεταξύ Leghorn, Πίζας και Φλωρεντίας. Ενώ τέσσερα από τα Spitfire πετούσαν ως κάλυψη από μεγαλύτερο ύψος σε περίπτωση που εμφανίζονταν γερμανικά καταδιωκτικά, τα άλλα έξι, με επικεφαλής τον Theo, κατέβηκαν για να καταστρέψουν τους στόχους τους, αφήνοντας φορτηγά και τρένα στις φλόγες. Σύμφωνα με τα ημερολόγια επιχειρήσεων της Μοίρας, βίωσαν «βαριά, ακριβή και έντονη αντιαεροπορικά πυρά» και χτυπήθηκαν περισσότερα από ένα αεροσκάφη, συμπεριλαμβανομένου του Theo. Καθώς ο σχηματισμός κατευθυνόταν προς τη θάλασσα για τη βάση του, ο Theo ενημέρωσε μέσω ασυρμάτου ότι η γλυκόλη διαρρέει στο πιλοτήριο - ήξερε ότι αυτή τη φορά το αεροσκάφος του δεν θα έφτανε στη βάση. Περίπου 5 μίλια (8 χιλιόμετρα) ανατολικά του εχθρικού νησιού της Γοργόνας, ο Theo έπρεπε να εγκαταλείψει το Spitfire. Τράβηξε πίσω την καλύπτρα, αναποδογύρισε το αεροσκάφος, απελευθέρωσε τη ζώνη του και έπεσε. Η ώρα ήταν περίπου 19:45 και το φως της ημέρας ξεθώριαζε. Οι άλλοι πιλότοι παρακολουθούσαν ανήμποροι καθώς ο αρχηγός τους βυθιζόταν στην αφιλόξενη Μεσόγειο. Τα χαμηλά καύσιμα ανάγκασαν τους άλλους να συνεχίσουν, αλλά οι Ανθυποσμηναγός JMcDermott και Υποσμηναγός D Hallas, αν και οι τελευταίος είχε προβλήματα με τον κινητήρα, περικύκλωσαν την περιοχή στέλνοντας κλήσεις «Mayday» για να επιτρέψουν μια ραδιοφωνική επιδιόρθωση της τοποθεσίας. Είδαν το αλεξίπτωτο του Theo ανοιχτό, αλλά όταν ο McDermott κατέβηκε στα 1.000 πόδια μπορούσε να δει μόνο το θόλο στο νερό - χωρίς λέμβο και χωρίς τον Theo. Οι σύντροφοί του έμειναν για άλλα 25 λεπτά. Ένας υδροπλάνο Walrus και ένα Beaufighter στάλθηκαν, μαζί σε μία αποστολή έρευνας και διάσωσης χωρίς όμως αποτέλεσμα. Την επόμενη μέρα, ο διοικητής της Μοίρας τέθηκε τεσσάρων αεροπλάνων σε μια εξίσου άκαρπη αναζήτηση. Μόλις 24 ετών, ο γεννημένος στην Κύπρο πιλότος είχε φύγει. Οι 1.100 ώρες εμπειρίας του, 700 από αυτές επιχειρησιακές, σε συνδυασμό με τις ηγετικές του ικανότητες και τη δημοτικότητά του, σήμαιναν ότι η απώλειά του ήταν βαθιά αισθητή. Το σώμα του Theo δεν ανακτήθηκε ποτέ και δεν έχει τάφο. Ο άτυχος πιλότος δεν είδε ποτέ τον γιο του David. Ως Κύπριος πιλότος καταδιωκτικών, ο Theo ήταν μοναδικός στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ήταν πολιτογραφημένος Ροδεσιανός, μια χώρα της οποίας η συμβολή στον αεροπορικό πόλεμο συχνά υποτιμάται, αλλά δεν υστερούσε σε τίποτα στην Κοινοπολιτεία. Η Ροδεσία ήταν επίσης η γενέτειρα πολλών Ελλήνων και Ροδεσιανών πιλότων, ο πιο αξιοσημείωτος από τους οποίους ήταν ο John Plagis, ο κορυφαίος Έλληνας και Ροδεσιανός άσος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Το όνομα του Πανίκου Ηρακλή Χριστοφή Θεοδοσίου απαθανατίζεται στο Μνημείο της RAF στη Μάλτα, μαζί με εκείνα τόσων γενναίων νέων ανδρών που έκαναν την υπέρτατη θυσία στο θέατρο της Μεσογείου.
To 'S' for Sugar Spitfire Mk.IX της No.238 Μοίρας κάπου στην Ιταλία. Ο Ελληνοκύπριος πιλότος πετούσε συχνά με το Spitfire Mk.IX 'F' for Freddie, MJ279 σε αποστολές δίωξης - βομβαρδισμού. Η συνεχώς αυξανόμενη καταστροφή που υφίσταντο οι Γερμανικές δυνάμεις στην Ιταλία παρουσίασε μια βαθμιαία άνοδο της έντασής της τον Απρίλιο του 1944. Ο διοικητής της Γ ́ Γερμανικής Στρατιάς στη Βόρεια Ιταλία, Στρατηγός von Vietinghoff κατέταξε τη δράση των αεροπλάνων Δίωξης-Βομβαρδισμού (Δ/Β) ως τα πιο καταστροφικά όπλα που χρησιμοποιήθηκαν εναντίον τους κατά την τελική μάχη στο μέτωπο της Ιταλίας: «Πρακτικά παρεμπόδισαν κάθε κίνηση μας σε τοπικό επίπεδο. Ακόμα και τα άρματα μάχης δεν είναι σε θέση να κινηθούν κατά τη διάρκεια της ημέρας εξαιτίας των αεροπλάνων Δ/Β). Η αποτελεσματικότητα τους έχει να κάνει με το γεγονός ότι και μόνο η παρουσία τους πάνω από το πεδίο της μάχης παρέλυε κάθε μας κίνηση». (David Theodosiou via Andrew Phedonos)
Ο Σμηναγός (Ι) Panicos Theodosiou ποζάρει χαμογελαστός στη βεράντα ενός κτιρίου, χωρίς να είναι γνωστή η τοποθεσία που λήφθηκε η φωτογραφία. (David Theodosiou via Andrew Phedonos)
Ενα ζευγάρι Hawker Hurricanes Mk.Ι της Νο.237 (Rhodesia) Μοίρας απογειώνεται για μία αποστολή περιπολίας στη Μέση Ανατολή, στις 12 Μαΐου 1942. (David Theodosiou via Andrew Phedonos)
'Ενα πλήρες κεφάλαιο 48 σελίδων, σχετικά με τη θητεία του Πανίκου Θεοδοσίου με πολλές λεπτομέρειες και φωτογραφίες είναι διαθέσιμο στον τρίτο τόμο της σειράς βιβλίων μας ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΕ ΞΕΝΑ COCKPIT. Η ιστοσελίδα αυτή καθώς και το κεφάλαιο μέσα στις σελίδες του βιβλίου μας δεν θα μπορούσαν να γίνουν χωρίς τη μεγάλη βοήθεια του Ανδρέα Φείδωνα, ο οποίος ουσιαστικά το έχει συν-συγγράψει. Ο Ανδρέας ήταν ο πρώτος άνθρωπος που ερεύνησε τη ζωή και τη δράση του " Theo" κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και ήρθε σε επαφή με τον γιο του, David Theodosiou.
