Η μάχη συνεχίστηκε και στις 7 Ιανουαρίου. Η μαζική μετακίνηση εχθρικών οχημάτων είχε αρχίσει να ασφυκτιά στους δρόμους που κατευθύνονταν ανατολικά ή, σε απόγνωση, νότια από το St. Vith. Ο ελεγκτής MARMITE ενημέρωσε τον Υπολοχαγό P. Karas για μια συγκέντρωση σχεδόν διακοσίων μικτών οχημάτων που αποκαλύφθηκε από την ανύψωση της οροφής των νεφών. Το Σμήνος εντόπισε αρκετές ομάδες από περίπου οκτώ φορτηγά που κινούνταν με ταχύτητα ανατολικά σε ανοιχτό χώρο, το καθένα χωριστά από το επόμενο. Η έλλειψη θέσεων αντιαεροπορικών επέτρεψε στους Buzzin' Bastards να κάνουν επανειλημμένα περάσματα, και έβγαλαν σκορ 25-0-25 σε φορτηγά και τρία άρματα Panther ακινητοποιημένα. Στις 22 Ιανουαρίου 1945, οι Hun Hunters ανέλαβαν να υποστηρίξουν την 7η Τεθωρακισμένη Μεραρχία, με το St. Vith να αποτελεί το κέντρο της αεροπορικής δραστηριότητας, καθώς τα στρατεύματα στο έδαφος συνέχιζαν την 22η Ιανουαρίου την προσπάθειά τους να ανακαταλάβουν αυτό το σημείο-κλειδί. Είχαν απόλυτη προτεραιότητα στη δέσμευση του «χρόνου πάνω από το στόχο» κάθε αποστολής, ανάλογα με την έκταση της κατάστασης σε σχέση με την ορατότητα στην τοποθεσία. Οι διαταγές όριζαν ότι ένα Σμήνος της 366ης Πτέρυγας (α) θα απογειωνόταν κάθε είκοσι με τριάντα λεπτά και (β) θα υπήρχε τουλάχιστον ένα Σμήνος πάνω από τη ζώνη μάχης κατά τη διάρκεια των επιχειρησιακών ωρών. Ως προαιρετικοί στόχοι παρέμεναν το σύστημα μεταφορών του εχθρού. Ο ελεγκτής BURDOCK, το κωδικό όνομα του Ελέγχου Εναέριας Κυκλοφορίας του προκεχωρημένου πεδίου Y-29, διέταξε το Σμήνος που εκτελούσε Readiness να περιπολεί στον εναέριο χώρο της βάσης για την αναχαίτιση οποιασδήποτε αιφνιδιαστικής απόπειρας της Luftwaffe να καταρρίψει κάποιο Σμήνος, ενώ αυτό απογειωνόταν και ήταν σχετικά αβοήθητο. Κάθε αεροσκάφος μετέφερε επίσης μια βόμβα θραυσμάτων 260 κιλών στον κοιλιακό πυλώνα. Ο καιρός δεν είχε ακόμη καθαρίσει αρκετά στον τομέα του ελεγκτή WETRAG για να παρέχει επαρκή αναγνώριση ενός πιθανού στόχου και μεταβιβάστηκαν στον MARMITE. Κατευθύνθηκαν σε μερικά φορτηγά σταθμευμένα σε μικρές ομάδες κατά μήκος ενός δρόμου και κατέστρεψαν δώδεκα από αυτά. Σε ένα δεύτερο σημείο βόρεια του St. Vith, ανακάλυψαν μια μικρή φάλαγγα στρατευμάτων που κινούνταν βορειοανατολικά σε έναν στενό παράδρομο και τους επιτέθηκαν με βόμβες γενικής χρήσης. Η 391η επέλεξε κάθε ένα από τα μαχητικά της να φέρει από μία βόμβα θραυσμάτων 260 λιβρών με βάση την επιτυχή χρήση του όπλου. Την επόμενη μέρα βομβαρδίστηκαν έντεκα σιδηροδρομικά βαγόνια, από τα οποία καταστράφηκαν πέντε. Καθ' οδόν για την αναχαίτιση μιας αμαξοστοιχίας που κατευθυνόταν δυτικά από το Birgel, ο Υπολοχαγός Karas διέταξε το #2 του Κόκκινου Σμήνους να επιτεθεί σε ένα μόνο φορτηγό που κινούνταν με ταχύτητα ανατολικά. Χτυπήθηκε και έμεινε φλεγόμενο. Ο Υπολοχαγός J. Simpson επέστρεψε στη θέση του ως βοηθός του αρχηγού. Εντόπισαν την αναζητούμενη αμαξοστοιχία των δέκα βαγονιών και την χτύπησαν κατά μήκος, καταστρέφοντας την ατμομηχανή και όλα τα βαγόνια. Μια επίμονη αντιαεροπορική θέση εξαλείφθηκε από βόμβες θραυσμάτων και βομβαρδισμούς.

Ωστόσο, η καλύτερη περιγραφή του Ελληνοαμερικανού πιλότου κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου έγινε από τον Martin R. Engler Jr. στο βιβλίο του «FOXHOUND 24», όπου του αφιέρωσε ένα μικρό κεφάλαιο με τίτλο «Checkout της Μοίρας».

Όταν σε τοποθετούσαν για πρώτη φορά σε μια νέα Μοίρα, ήταν συνήθης πρακτική να κάνεις ένα "check out" από τον νέο αρχηγό του Σμήνους σου. Ο νέος μου αρχηγός Σμήνους ήταν ένας τύπος που ονομαζόταν Phil Karas. Ο Phil ήταν ένας μελαμψός αξιωματικός ελληνικής καταγωγής και μου φάνηκε ότι έμοιαζε πολύ με γκάνγκστερ του Σικάγο. Αυτή η αντίδραση προκλήθηκε λίγο από το γεγονός ότι ο Phil ήταν ο μόνος πιλότος στη Μοίρα που φορούσε πιστόλι 38 χιλιοστών σε θήκη ώμου - όλοι οι υπόλοιποι από εμάς φορούσαμε ένα Colt 45 χιλιοστών στο γοφό μας. Ο καλύτερός μου φίλος, ο Hilmer G. Erickson, και εγώ ήμασταν και οι δύο τοποθετημένοι στο «Σμήνος Β», οπότε ο Phil μας κάλεσε μαζί και μας ενημέρωσε για την επερχόμενη πτήση μας. Είπε ότι αυτός θα ηγείτο της πτήσης και ο καλός του φίλος Bill Johnson θα ήταν ο αρχηγός ζεύγους. Είπε ότι θα ήθελαν να πετάξουν σε στενό σχηματισμό και σε σχηματισμό μάχης και στη συνέχεια θα κάναμε μερικά ακροβατικά και λίγο κυνήγι ουράς. Όλα αυτά μας φάνηκαν καλά. Τόσο ο Eric όσο και εγώ ανυπομονούσαμε να δείξουμε στον αρχηγό μας πόσο καλοί ήμασταν πραγματικά. Θα πρέπει τώρα να καταλάβετε ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο "καυτό" στο Σώμα Αεροπορίας από έναν νέο ανθυποσμηναγό με περίπου 225 ώρες πτήσης. Αυτό φαινόταν να είναι πανεύκολο και ανυπομονούσαμε να ξεκινήσουμε. Πήγαμε όλοι τροχοδρομώντας στο τέλος του διαδρόμου, πήραμε θέση και απογειωθήκαμε. Αμέσως "ενωθήκαμε" σε ένα κλειστό σχηματισμό που φαινόταν αρκετά καλός. Ο Phil ήταν ένας πολύ άνετος πιλότος και η πτήση στο σχηματισμό του ήταν μια απόλαυση. Πετάξαμε για λίγο κάνοντας στροφές, βουτιές, ανόδους και όλα τα απλά πράγματα μέχρι που ο Phil και ο Bill έμειναν ικανοποιημένοι, ότι τουλάχιστον μπορούσαμε να μείνουμε σε σχηματισμό και πιθανόν να μην χαθούμε στην πρώτη μας αποστολή. Στη συνέχεια ο Phil άνοιξε το σχηματισμό σε διάταξη μάχης και εδώ οι ελιγμοί ήταν πολύ πιο αυστηροί και η παραμονή στη θέση με τα συχνά «crossovers» έγινε μεγαλύτερη πρόκληση. Στη συνέχεια, ο Phil μας έβαλε να μπούμε σε σχηματισμό trail και μας οδήγησε σε ένα σωρό περιστροφές, βυθίσεις και loop. Όλα αυτά ήταν πολύ διασκεδαστικά και ο Eric και εγώ κάναμε πολύ καλή δουλειά στο να μένουμε με τα «έμπειρα χέρια». Τότε νομίζω ότι ο Phil συνειδητοποίησε ότι πετούσε με δύο παιδιά που μπορούσαν τουλάχιστον να μείνουν μαζί τους σε κανονικούς ελιγμούς, οπότε αποφάσισε να μας προσφέρει ειδική " μεταχείριση ". Κάλεσε στον ασύρματο και είπε ότι αυτός και ο Bill θα σχηματιστούν και θα αποτελέσουν ένα ζεύγος και ότι ο Eric και εγώ θα έπρεπε να κάνουμε το ίδιο. Στη συνέχεια θα προσομοιώναμε κάποια αερομαχία εναντίον τους. Αυτό ακούστηκε διασκεδαστικό και ήμασταν έτοιμοι. Πετάξαμε σε κάποια απόσταση, γυρίσαμε και επιστρέψαμε μετωπικά ο ένας στον άλλον. Καθώς περνούσαμε, η μάχη ξεκίνησε! Λοιπόν, επιτρέψτε μου να σας πω κάτι - οι δύο «καυτοί ροκ» ανθυποσμηναγοί μόλις είχαν γυρίσει τα αεροπλάνα τους για να «επιτεθούν» πριν η άλλη ομάδα αναφέρει από τον ασύρματο με ένα «rat-a-tat-tat» Είσαι νεκρός! Ο Phil και ο Bill κάθονταν στις ουρές μας και μας κοιτούσαν μέσα από τα σκοπευτικά των όπλων τους. Δοκιμάσαμε αυτή την άσκηση αρκετές ακόμη φορές με τα ίδια αποτελέσματα. Περίπου σε αυτό το σημείο, αν είχατε έστω και λίγο μυαλό, θα αρχίζατε να συνειδητοποιείτε ότι ίσως υπήρχαν μερικά πράγματα ακόμα να μάθετε για την πτήση του P-47 σε συνθήκες μάχης με πραγματικούς μάχιμους πιλότους. Το επόμενο πράγμα που έκανε ο Phil ήταν να μας βάλει να ενωθούμε και να κάνουμε μια προσομοίωση βολής. Ο Phil διάλεξε έναν στόχο και κατέβηκε σε αυτόν με όλους εμάς να ακολουθούμε από κοντά. Μόλις πέρασε το στόχο, προχώρησε σε τέσσερις περίπου περιστροφές ακριβώς πάνω στο έδαφος - ο Bill Johnson ακολούθησε το παράδειγμά του και έκανε τέσσερις περιστροφές ακριβώς πάνω στο έδαφος. Αυτό μου έδειξε ότι αυτοί οι τύποι ήξεραν να πετάνε και εγώ είχα πολλά ακόμα να μάθω. Στην πρώτη μου πολεμική αποστολή πέταξαως Νο.2 του διοικητή της Μοίρας, κάτι που ήταν παράδοση, αλλά στη συνέχεια για τις επόμενες αποστολές πέταξα ως Νο.2 του Phil. Θυμάμαι ότι στην πρώτη μου αποστολή μαζί του ήμασταν κάτω από σφοδρά αντιαεροπορικά πυρά και έκανε ελιγμούς αποφυγής, και κάποια στιγμή μπήκα από πίσω του και μου φώναξε να μην μπω από πίσω του. Επειδή γύριζε σε όλο τον ουρανό, έπρεπε να τον κόψω για να παραμείνω στο σχηματισμό. Τα συναισθήματά μου πληγώθηκαν από τις φωνές. Όταν επιστρέψαμε στο έδαφος, ο Phil με πήρε στην άκρη και μου είπε:Μην πετάξεις ποτέ ακριβώς πίσω μου - αυτοί οι καταραμένοι Γερμανοί θα με πυροβολούν, αλλά επειδή ποτέ δεν δίνουν αρκετή προπορεία για τους στόχους τους, αν είσαι πίσω μου, θα πάρεις τα αντιαεροπορικά που προορίζονταν για μένα. Δεν πήγα πίσω από κανέναν στη συνέχεια».

Κατά τη διάρκεια του πολέμου, παντρεύτηκε την αγαπημένη του, την συμπατριώτισσα του Ελληνοαμερικανίδα Toula Blanas, το όνομα της οποίας χρησιμοποίησε ως διακοσμητικό στο ρύγχος του P-47 Thunderbolt, ενώ πετούσε πάνω από το Ευρωπαϊκό Θέατρο Επιχειρήσεων (ETO) στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Είχαν αποκτήσει δύο παιδιά, έναν γιο, τον Andrew, και μια κόρη, τη Maureen Karas. Μέχρι το τέλος του πολέμου, είχε πετάξει σε σχεδόν 75 αποστολές και κέρδισε το Distinguished Flying Cross (DFC) και το Air Medal με 16 Oak Leaf Clusters. Μετά τον πόλεμο, συνέχισε να υπηρετεί σε διάφορες μονάδες της Πολεμικής Αεροπορίας των Ηνωμένων Πολιτειών (USAF), ενώ επέζησε από μια κοντινή επαφή με τον θάνατο μετά από ατύχημα με ένα F-84E Thunderjet. Αυτό ήταν το τρίτο ατύχημα στην καριέρα του- προηγουμένως είχε υποστεί ένα μικρό ατύχημα ενώ πιλοτάριζε ένα B-24 μετά την επιστροφή του στις ΗΠΑ. Η διακεκριμένη καριέρα του συνεχίστηκε καθώς υπηρέτησε ως επικεφαλής της αεράμυνας του ΝΑΤΟ στη Σμύρνη της Τουρκίας κατά τη διάρκεια της κρίσης των πυραύλων της Κούβας. Αργότερα, ήταν επικεφαλής της αεροπορικής ασφάλειας στην αεροπορική βάση Tan Son Nhut στο Βιετνάμ. Ολοκλήρωσε τη σταδιοδρομία του με μια διπλωματική θέση στην Αθήνα ως επικεφαλής της Πολεμικής Αεροπορίας για την Κοινή Ομάδα Στρατιωτικής Βοήθειας των Ηνωμένων Πολιτειών προς την Ελλάδα (JUSMAG), έναν ρόλο που αργότερα ανέλαβε ο διάσημος Ελληνοαμερικανός άσος, Steve Pisanos. Μετά την αποστρατεία του, εργάστηκε για ένα μεγάλο τραπεζικό ίδρυμα στο Las Vegas της Nevada ως υπεύθυνος εκπαίδευσης. Ο Phil Karas απεβίωσε στις 31 Δεκεμβρίου 2004, σε ηλικία 87 ετών, και αναπαύθηκε με πλήρεις στρατιωτικές τιμές στο Εθνικό Κοιμητήριο Jefferson Barracks. Περήφανος Αμερικανός, υπηρέτησε τη χώρα του σε δύσκολες εποχές, χωρίς ποτέ να ξεχνάει την κληρονομιά του και εργαζόμενος πάντα για την υποστήριξη της Ελλάδας και των ενόπλων της δυνάμεων, ιδιαίτερα ως διοικητής της JUSMAG Greece.