USMC

R4D DAKOTA & F4U-1 CORSAIR PILOT

VMJ-253 & VMF-122

 

Ο Λοχίας Τεχνικού Thomas Efstathiou USMC γεννήθηκε στις 22 Μαΐου 1918, στο Bronx της Νέας Υόρκης. Ήταν γιος του ζεύγους Ελλήνων μεταναστών, John και Mary Efstathiou, οι οποίοι είχαν επίσης έναν ακόμη γιο, τον George. Ο Thomas μεγάλωσε μέσα στην ελληνική κοινότητα και σύμφωνα με τον στρατιωτικό του φάκελο, μιλούσε πολύ καλά ελληνικά. Μετά το σχολείο, εργάστηκε στην Χαλυβουργία. Κατατάχθηκε ως οπλίτης στο στρατολογικό γραφείο των Πεζοναυτών των ΗΠΑ στη Νέα Υόρκη στις 20 Ιουνίου 1938, για να υπηρετήσει για 4 χρόνια. Μέχρι το 1941, οπότε παρέτεινε τη θητεία του για άλλα τρία χρόνια, υπηρέτησε ως μεταλλουργός σε διάφορες Μοίρες των Πεζοναυτών των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένων των VMF-1 και VMS-1. Προήχθη αρχικά σε Δεκανέα (10/06/1940) και στη συνέχεια σε Λοχία (03/06/1941). Έκανε αίτηση για την εκπαίδευση αεροπόρων του Πολεμικού Ναυτικού και αφού πέρασε με επιτυχία τις γραπτές εξετάσεις για τον καθορισμό της εκπαιδευτικής του κατάστασης στις 9 Ιουνίου 1941, εντάχθηκε στον Αεροναύσταθμο NAS Pensacola στις 22 Νοεμβρίου 1941, εισερχόμενος στην κλάση 11B-41P. Χαρακτηρίστηκε ως πιλότος των Πεζοναυτών, στις 7 Μαΐου 1942, με ειδικότητα σε αεροπλάνα περιπολίας και αμέσως μετά εντάχθηκε στη 2η Πτέρυγα Αεροσκαφών Πεζοναυτών, προτού τοποθετηθεί στη Μοίρα Βοηθητικών Αεροσκαφών VMJ-253 στις 4 Ιουλίου 1942, έχοντας ήδη προαχθεί σε Επιλοχία στις 3 Ιουνίου 1942. Στις 30 Αυγούστου 1942 επιβιβάστηκε στο αμερικανικό μεταγωγικό SS PRESIDENT MONROE στο Σαν Ντιέγκο και την επόμενη ημέρα απέπλευσε για τη Noumea της Νέας Καληδονίας. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη θάλασσα προήχθη και πάλι σε Λοχία Τεχνικού στις 9 Σεπτεμβρίου 1942. Έφτασε στον προορισμό του στις 23 Σεπτεμβρίου. Πέντε ημέρες αργότερα πήρε μια πτήση για το Guadalcanal και από τότε πέταξε επιχειρησιακά πάνω από την περιοχή των νησιών Σολομώντα όπου κατέγραψε 62 πτήσεις και 222 ώρες πτήσης, έχοντας συνολικά 481 ώρες μέχρι τότε. Πετούσε ως συγκυβερνήτης σε αεροπλάνα R4D-1, την έκδοση του Πολεμικού Ναυτικού του περίφημου C-47, ευρέως γνωστού ως Dakota, μεταφέροντας άνδρες και εξοπλισμό από και προς το μέτωπο. Υπηρετώντας στο Guadalcanal και παρακολουθώντας τον αγώνα των Μοιρών μαχητικών και βομβαρδιστικών του USMC, του USN και της USAAF στο Henderson Field, ενάντια στους Ιάπωνες επιδρομείς αποφάσισε να υποβάλει αίτηση για εκπαίδευση σε καταδιωκτικά, μετατιθέμενος στις 22 Απριλίου 1943 στη Μοίρα Καταδιωκτικών VMF-122 του Marine Air Group 22, στο Espiritu Santo, με επικεφαλής τον σύντομα διάσημο άσο και κάτοχο του Μεταλλίου της Τιμής, Ταγματάρχη Gregory Boyington. Η Μοίρα αντικατέστησε τα παλιά της F4F-4 Wildcats μόλις λίγες ημέρες πριν και μεταπηδούσε στην πρώιμη παραλλαγή του μαχητικού F4U Corsair, το F4U-1. Κατά τη διάρκεια εκείνων των ημερών η VMF-122 έλαβε την επιχειρησιακή της εκπαίδευση στο Corsair, ενώ συνέχιζε να πετάει σε εναέριες περιπολίες μάχης και είναι περίεργο πως ο Thomas ήταν σε θέση να εκπαιδευτεί όχι απλά σε ένα άλλο αεροπλάνο αλλά σε ένα καταδιωκτικό το οποίο χρειάζεται μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση στην καμπύλη εκμάθησης ειδικά στην πτυχή της μάχης και το σημαντικότερο χωρις να υπάρχει ο απαιτούμενος χρόνος. Μια πολυτέλεια που οι πεζοναύτες δεν είχαν. Ο Efstathiou είχε στη διάθεσή του σχεδόν ένα μήνα για να είναι έτοιμος για την επόμενη πολεμική επιχείρηση του VMF-122.Στις 12 Ιουνίου η Μοίρα έφτασε στο Guadalcanal και οι Ιάπωνες την υποδέχθηκαν με μια επιδρομή την επόμενη ημέρα. Στις 14 Ιουνίου η VMF-122 πέταξε τις πρώτες της πολεμικές αποστολές στην περιοχή, πραγματοποιώντας μια πτήση βομβαρδισμού και συνοδείας-προσγείωσης προς τη Vila, ακολουθούμενη από δύο περιπολίες την επόμενη ημέρα. Στις 16 Ιουνίου 1943, μια αξιόλογη ιαπωνική δύναμη εμφανίστηκε στα ραντάρ του Guadalcanal, η οποία αποτελούνταν από δύο δωδεκάδες βομβαρδιστικά D3A2 Val της 582ης Πτέρυγας και δεκαέξι Zero της ίδιας μονάδας. Η δύναμη υποστηριζόταν περαιτέρω από δύο ξεχωριστούς σχηματισμούς δύο δωδεκάδων καταδιωκτικών Zero της 204ης Πτερυγας και τριάντα απο την 251η Πτερυγα, δηλαδή συνολικά 94 αεροσκάφη. Ο Υποπλοίαρχος Shindo Saburo ηγήθηκε της μικτής ομάδας καταδιωκτικών και βομβαρδιστικών, η οποία περιελάμβανε τα βομβαρδιστικά κάθετης εφορμησης και τα Zero συνοδείας. Οι δύο σχηματισμοί Zero που ακολουθούσαν πετούσαν ελαφρώς πάνω και πίσω από τα βομβαρδιστικά, χρησιμοποιώντας τις δοκιμασμένες τακτικές τους. Καθώς πλησίαζαν το Guadalcanal, πετούσαν μεταξύ της νήσου Savo και του ακρωτηρίου Esperance, διατηρώντας ύψος περίπου 25.000 ποδών, που ήταν η πραγματική οροφή υπηρεσίας για τα πλήρως φορτωμένα Vals. Οι Αμερικανοί πίστεψαν αρχικά ότι οι Ιάπωνες σκόπευαν να επιτεθούν σε αεροδρόμια και χερσαίες εγκαταστάσεις, δεδομένων των σχετικά λίγων πλοίων του USN στο λιμάνι σε σύγκριση με τους προηγούμενους μήνες. Στη συνέχεια, η Διοίκηση Καταδιωκτικών απέστειλε συνολικά 104 μαχητικά αεροσκάφη της USAAF, του USN, του USMC και της RNZAF σε διάφορες τοποθεσίες, προετοιμασμένα για κάθε ενδεχόμενο. Οι σχηματισμοί των καταδιωκτικών συσσωρεύτηκαν στο Russells, στο Cape Esperance, στο Tulagi και στο Henderson Field, ενώ πρόσθετες εφεδρείες μαχητικών τοποθετήθηκαν για τη φύλαξη των αγκυροβολίων των πλοίων. Αναμενόταν να είναι μια τεράστια μάχη. Τα Corsair της VMF-122 απογειώθηκαν, και ο Τεχνικός Λοχίας Θωμάς Efstathiou που πετούσε με το F4U-1, BuNo.023332, καταρρίφθηκε από ένα Zero, ενώ ο Υπολοχαγός EE Shifflett διεκδίκησε ένα Zero στην ίδια αναμέτρηση. Κατά τη διάρκεια της 45λεπτης αερομαχίας, τα αμερικανικά καταδιωκτικά και τα καταδιωκτικά της RNZAF προκάλεσαν σημαντικές απώλειες στους Ιάπωνες, αλλά οι πραγματικοί αριθμοί δεν πλησίαζαν ούτε κατά διάνοια αυτούς που υποστηρίχθηκαν. Τα πυρά των αντιαεροπορικών, τόσο από την ξηρά όσο και από πλοία, συμπλήρωναν την αερομαχία, όπως ήταν χαρακτηριστικό στις μάχες του Guadalcanal σε αυτό το στάδιο του πολέμου του Ειρηνικού. Οι συνολικές διεκδικησεις των ΗΠΑ για καταρριφθέντα ιαπωνικά αεροσκάφη άγγιζαν τα όρια της φαντασίας, με 79 αεροσκάφη να υποστηρίζεται ότι καταρρίφθηκαν σε αερομαχίες και 28 από πυρά ΑΑ (όλων των τύπων). Μόνο δέκα Vals και δεκατέσσερα Zeros καταρρίφθηκαν κατά τη διάρκεια αερομαχίας, ενώ τρία ακόμη Vals καταρρίφθηκαν από ΑΑ πλοίου, με συνολική απώλεια 27 ιαπωνικών αεροσκαφών. . Οι ιαπωνικοί ισχυρισμοί ήταν ακόμη πιο υπερβολικοί. Αν και χάθηκαν έξι αμερικανικά μαχητικά, μόνο δύο έπεσαν στη μάχη, ένα από αυτά ήταν του Τεχνικού Λοχία Thomas Efstathiou. Οι άλλες τέσσερις απώλειες οφείλονταν σε συγκρούσεις στον αέρα, γεγονός που ήταν ανησυχητικό. Ο Ελληνοαμερικανός πιλότος θεωρήθηκε αγνοούμενος και για μεγάλο χρονικό διάστημα η οικογένειά του ήλπιζε ότι είχε συλληφθεί ως αιχμάλωτος πολέμου, μέχρι που τελικά κηρύχθηκε νεκρός το 1945. Ο Efstathiou τιμήθηκε μετά θάνατον με το μετάλλιο Purple Heart, την ευφημο προεδρικη μνεια με ένα αστέρι, το μετάλλιο American Defense Service Medal με Base clasp για την υπηρεσία του στις Παρθένες Νήσους και το μετάλλιο Asiatic-Pacific Campaign Medal.

Efstathiou 8
Φωτογραφία του δελτίου ταυτότητας του Thomas Efstathiou, με τον σειριακό αριθμό του να διακρίνεται από κάτω. (Thomas Efstathiou Officer Military File)
Efstathiou 13Α
Ένα φορτηγό ψυγείο φορτώνει ευπαθή αντικείμενα σε ένα R4D τον Ιανουάριο του 1944. Ο Thomas πετούσε με τα R4D, την έκδοση του C-47 Dakota του Πολεμικού Ναυτικού της VMJ-253, πετώντας αποστολές πάνω από τα νησιά του Σολομώντα, πριν μετατεθεί στα καταδιωκτικά και τα αξιόλογα Corsair. (National Archives via https://www.marineairgroup25.com/)
Efstathiou-14
Ένα Vought F4U-1 Corsair της VMF-122 (White-66) σε περιπολία άνωθεν των νήσων Palau το 1943. Άξιο προσοχής είναι το υπερμεγέθες νούμερο αναγνώρισης του αεροπλάνου σε σχέση με τις παρακάτω φωτογραφίες. (via https://www.asisbiz.com/)
Efstathiou 11Α
A6M3 Model 22 της 251ης Πτέρυγας σε περιπολία από τη Rabaul, τον Μάιο του 1943. Ο Ελληνοαμερικανός πιλότος θα έπεφτε τον επόμενο μήνα από τα όπλα των Zero είτε της 251ης Πτέρυγας είτε της 202ης Πτερυγας, σε μια μεγάλη αερομαχία στην οποία έλαβαν μέρος καταδιωκτικά του USN, του USMC, της USAAF και της RNZAF. (Hajime Yoshida via Zero Fighter Pilots Facebook Community)
Ο λοχίας Thomas Efstathiou πετούσε με ένα πρώιμο μοντέλο του διάσημου F4U Corsair με θόλο birdcage, κατά τη διάρκεια της θητείας του με την VMF-122 πάνω από το Guadalcanal. Αν και η τελευταία του πτήση ήταν με το F4U-1, BuNo.023332, δεν γνωρίζουμε τον αριθμό αναγνώρισης του Corsair. Δυστυχώς, οι φωτογραφίες από την πρώιμη υπηρεσία της VMF-122 είναι σπάνιες. Ωστόσο, υπάρχουν οι δύο παραπάνω φωτογραφίες που μας δείχνουν ένα αντιπροσωπευτικό μοντέλο. Η φωτογραφία στα αριστερά, το White 82, είναι του Ανθυπολοχαγού Harry S Huidekoper, USMCR της VMF-213, η οποία τραβήχτηκε περίπου τον Σεπτέμβριο του 1943. Πρόκειται για ένα πρώην μαχητικό VMF-122 με το ονομα 'George' και τα διακριτικά της Μοίρας, ΄ενα 'Bulldog' κάτω από την καλύπτρα. Δεξιά, ο Ανθυπολοχαγός Virgil G. Ray ποζάρει μέσα στο πιλοτήριο του Corsair του, επίσης με το διακριτικό 'Bulldog', γεγονός που δείχνει ότι ήταν κοινή πρακτική για όλα τα καταδιωκτικά της Μοίρας, εκτός αν και οι δύο φωτογραφίες απεικονίζουν το ίδιο Corsair. (Copyright Gaetan Marie - Photos by A.Ray via WW2aircraft.net Forums)
Efstathiou 2
Efstathiou 7

Sources:

 

Thomas Efstathiou OMPF

Pacific Adversaries Volume Four- Imperial Japanese Navy vs The Allies, The Solomons 1943-1944, Michael Claringbould, Avonmore Books, 2021, ISBN – 978 0 6489262 2 1

https://www.marineairgroup25.com/

https://ww2aircraft.net/forum/threads/marine-f4u-corsairs-1943-solomon-russell-islands.57240/#post-1687532

https://missingmarines.com/thomas-efstathiou/

 

Special Thanks to Peter Ingman for bringing Thomas Efstathiou service to our attention and providing us with details of his last mission as well as Donald Mounts (Global Military Research, LLC) for his invaluable help regarding the retrieval of Thomas Military File.