TBF AVENGER GUNNER
US NAVY
VGS-27 / VT-27
Ο John Boosalis ήταν ένα από τα επτά παιδιά του Gus και της Mary (Prokovakis) Boosalis και γεννήθηκε στις 14 Μαρτίου 1919. Το ζευγάρι είχε μεταναστεύσει στις ΗΠΑ στις αρχές του 1900 από το χωριό Νιάτα, το οποίο βρίσκεται νοτιοανατολικά της Σπάρτης, στην Ελλάδα, και ασχολούνταν με τον χώρο της εστίασης. Σύντομα κατάφεραν να αποκτήσουν το δικό τους restaurant, με το όνομα Olympia, το οποίο λειτουργούσαν μαζί με τα παιδιά τους. Ο Gus και η Mary ήταν πολύ υπερήφανοι για τη νέα τους χώρα και την ευκαιρία που τους προσέφερε για μία καλύτερη ζωή και για αυτό φρόντισαν να μεταδώσουν και στα παιδιά τους το πατριωτικό συναίσθημα. Αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι αργότερα, όλοι οι γιοι τους υπηρέτησαν στις ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Μέχρι και ο μικρότερος γιος τους, ο Theodore, έκανε αίτηση να καταταγεί στο USN αλλά απορρίφθηκε λόγω της ηλικίας του, μιας και ήταν μόλις 8 ετών όταν ξέσπασε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος. Το ζευγάρι ξεπέρασε τις δυσκολίες του πολέμου με τη βοήθεια των δύο κορών του και είχε την ευλογία να δει όλους τους γιους του, να επιστρέφουν με ασφάλεια πίσω στο σπίτι τους. Πρέπει να σημειωθεί ότι κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης στην εφημερίδα Faribault Daily News, όταν ο δημοσιογράφος ρώτησε την μητέρα των αγοριών, αν είχε μετανιώσει για τους πέντε γιους της που υπηρέτησαν στον Στρατό, αυτή απάντησε:
«Η μόνη λύπη που έχω είναι ότι θα ήθελα να είχα άλλους πέντε γιους, για να τους προσφέρω στην υπηρεσία της πατρίδας μου».
Ο John Boosalis κατατάχτηκε στο Ναυτικό τον Νοέμβριο του 1941 και όταν οι Ιάπωνες επιτέθηκαν στο Pearl Harbor βρισκόταν ακόμη στο στρατόπεδο νεοσυλλέκτων. Μετά τη βασική εκπαίδευση και τη σχολή ασυρματιστών, εντάχθηκε στην 27η Μοίρα Τορπιλοπλάνων/Βομβαρδιστικών (VGS-27), ως ασυρματιστής/πολυβολητής πετώντας με αεροσκάφη Grumman TBF Avenger. Στις 4 Δεκεμβρίου 1942, ο John και οι συνάδελφοί του, της VGS-27, επιβιβάστηκαν στο αεροπλανοφόρο USS Suwannee (ACV-27) μαζί με 15 αεροσκάφη TBF-Avenger. Μαζί τους επιβιβάστηκε και το προσωπικό της αδελφής Μοίρας της VGF-27 η οποία ήταν εξοπλισμένη με 18 καταδιωκτικά F4F-4 Wildcat. Το USS Suwannee (ACV-27) αναχώρησε για τον Νότιο Ειρηνικό λίγες μέρες αργότερα, από τον λιμένα της Oceana στην Βιρτζίνια και στις 11 Δεκεμβρίου διήλθε από την Διώρυγα του Παναμά. Το αεροπλανοφόρο ναυλοχούσε πλέον στο Port Havanna, στην νήσο Efate των Νέων Εβρίδων και μέχρι τις αρχές του 1943 οι Μοίρες του πετούσαν τακτικά σε ασκήσεις σχηματισμού και ανθυποβρυχιακές περιπολίες. Στα τέλη του Ιανουαρίου το αεροπλανοφόρο εντάχθηκε στην Task Group 18.2 και μέχρι τις 27 Φεβρουαρίου 1943 συνέχισε να εκτελεί παρόμοιες αποστολές. Την ημέρα εκείνη ο Boosalis και το πλήρωμά του απονηώθηκαν για μία ακόμη πολύωρη περιπολία ρουτίνας, χωρίς να μπορούν να φανταστούν το άσχημο παιχνίδι που θα τους έπαιζε η τύχη. Επανδρώνοντας το TBF- Avenger με αριθμό σειράς Bu.No.00530, οι τρεις αεροπόροι ερεύνησαν επί δυόμιση ώρες τον θαλάσσιο τομέα που τους είχε ανατεθεί, όταν ξαφνικά ο κινητήρας άρχισε να υπολειτουργεί μέχρι που έσβησε εντελώς. Ο χειριστής του αεροσκάφους, Σημαιοφόρος (Ι) Benton Skuda, ειδοποίησε τον Boosalis και το τρίτο μέλος του πληρώματος, τον Radioman Lawrence O'Neal, να προετοιμαστούν για αναγκαστική προσθαλάσσωση στον ωκεανό. Σύμφωνα με την αναφορά που συνέταξε αργότερα ο χειριστής τα γεγονότα συνέβησαν ως εξής:
«Περίπου στις 15:00 το μεσημέρι, της 27ης Φεβρουαρίου 1943, απονηώθηκα με ένα TBF-Avengerέχοντας ως πλήρωμα τον πολυβολητή John G. Boosalis, (ARM2C) και τον ασυρματιστή Lawrence T. O'Neal (ARM2C), για μια προγραμματισμένη πτήση ανθυποβρυχιακής περιπολίας. Πριν από την έναρξη της περιπολίας πραγματοποιήσαμε επί μία ώρα εικονικούς βομβαρδισμούς και τορπιλικές επιθέσεις, εναντίον πλοίων της Task Force, προσομοιάζοντας Ιαπωνικά αεροσκάφη. Στις 16:00 περάσαμε από την πλώρη του αεροπλανοφόρου μας για να κάνουμε check-in και στη συνέχεια προχωρήσαμε στην περιπολία του τομέα μας. Κατά το πρώτο μέρος της δεύτερης ώρας, μείναμε εντός των ορίων του τομέα, αλλά σύντομα τον εγκαταλείψαμε για να ψάξουμε γύρω από βροχοπτώσεις και περιοχές χαμηλής ορατότητας που βρίσκονταν εκτός του τομέα. Υποτίθεται ότι έπρεπε να κάνουμε ξανά check-in με το αεροπλανοφόρο μας στις 17:00 και ζητώντας από τον ασυρματιστή O'Neal έναν έλεγχο χρόνου, μου δόθηκε η ώρα 17:25. Μελετώντας τον ναυτιλιακό μου χάρτη υπολόγισα ότι ήμουν περίπου 45 μίλια μακριά από το αεροπλανοφόρο, και επρόκειτο να πετάξω σε μια πορεία περίπου 175° για να το συναντήσω. Επέστρεψα στο επίπεδο των 1000 ποδιών για να πετάξω με τους γνωστούς ανέμους, και τη στιγμή που το αεροπλάνο έστρεφε προς την κατεύθυνση που θα ακολουθούσα, εμφανίστηκε αστοχία κινητήρα. Έλεγξα σχολαστικά όλα τα χειριστήρια του πιλοτηρίου σε μια προσπάθεια να επανεκκινήσω τον κινητήρα, αλλά χωρίς επιτυχία, οπότε απέρριψα τις βόμβες και όλοι ετοιμαστήκαμε για αναγκαστική προσθαλάσσωση. Οι βόμβες έπεσαν από ύψος περίπου 500 ποδών και εξερράγησαν χωρίς προβλήματα. Έκλεισα τις θυρίδες της αποθήκης βομβών και κατέβασα τα flaps. Ο άνεμος ήταν περίπου 10 κόμβοι και η προσθαλάσσωση ήταν ομαλή και επιτυχής. Αμέσως μετά αναπτύξαμε την ελαστική σωσίβια λέμβο και προμηθευτήκαμε διάφορα αντικείμενα από το αεροπλάνο προτού βυθιστεί».
Ο Boosalis θυμόταν:
«Ήταν μια πολύ βαρετή και κουραστική πτήση, όπως όλες αυτές οι ανθυποβρυχιακές περιπολίες, γιατί έπρεπε να προσέχεις και να ψάχνεις συνεχώς την απέραντη θάλασσα. Ξαφνικά όμως ακούστηκε ο πιλότος μας στην ενδοεπικοινωνία ο οποίος μας ενημέρωσε ότι είχαμε πρόβλημα με τον κινητήρα και θα πέφταμε στην θάλασσα. Έτσι κάναμε αναγκαστική προσθαλάσσωση. Πολλοί άνθρωποι έχουν την εντύπωση ότι η προσγείωση στο νερό είναι μία κάπως ήπια προσγείωση. Ωστόσο, αυτό δεν είναι αλήθεια. Ουσιαστικά είναι σαν να χτυπάς σε έναν τοίχο από τούβλα».
Το αεροσκάφος κατέπεσε περίπου 45 μίλια από το αεροπλανοφόρο. Το πλήρωμα διέσωσε σε μια λαστιχένια σωσίβια λέμβο, κουτιά με φαγητό και νερό, δύο αλεξίπτωτα, ένα πιστόλι και ορισμένες ιατρικές προμήθειες. Το αεροπλάνο βυθίστηκε σε λιγότερο από δύο λεπτά. Ήταν στη μέση του Νότιου Ειρηνικού, αλλά οι άνδρες μπορούσαν να δουν ένα νησί περίπου 20 μίλια μακριά. Έτσι λοιπόν άρχισαν την κωπηλασία.
«Προσπαθώντας να βοηθήσουμε τα πράγματα, ο πιλότος και εγώ μπήκαμε στο νερό και προσπαθήσαμε να σπρώξουμε τη σχεδία και όλα ήταν καλά μέχρι που είδαμε καρχαρίες να μας πλησιάζουν. Ανεβήκαμε στην λέμβο γρήγορα».
Καθώς προσπαθούσαν να πλησιάσουν στο νησί, συνειδητοποίησαν ότι τα ρεύματα και ο άνεμος τους έσπρωχναν ξανά προς το πέλαγος. Οι προμήθειες είχαν σχεδόν εξαντληθεί, και οι τρεις άνδρες ήξεραν ότι το να φτάσουν στο νησί ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου.
«Ξεκινήσαμε την κωπηλασία, λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Είμασταν από ένας άνθρωπος σε κάθε κουπί και ένας θα χρησιμοποιούσε το δικό του ως πηδάλιο για να διευθύνει την λέμβο. Κωπηλατούσαμε ασταμάτητα από τα μεσάνυχτα μέχρι το απόγευμα της επόμενης μέρας, γιατί αν σταματούσαμε τα ρεύματα μας έσπρωχναν ξανά προς την θάλασσα».
Αλλά την επόμενη μέρα, ο αέρας σταμάτησε να φυσά και η αφόρητη ζέστη τους ανάγκασε να ξοδέψουν ενέργεια κωπηλατώντας προς το νησί. Ο καυτός ήλιος γέμισε με φουσκάλες το δέρμα των αφυδατωμένων ανδρών. Τελικά, έφτασαν στην ακτή και αργότερα ανακάλυψαν ότι είχαν βγει στο Erromango, ένα νησί μήκους περίπου 30 μιλίων και πλάτους 20 μιλίων. Χρειάστηκε να περιηγηθούν σε μια απόκρημνη ακτογραμμή, με αιχμηρά κοράλλια και βράχους σχηματισμένους από λάβα, πριν καταφέρουν να βρουν τελικά ένα μέρος για να εγκατασταθούν. Ήταν ηλιοκαμένοι, εξαντλημένοι και διψασμένοι. Οι ελπίδες που είχαν για να βρουν λίγο κρύο νερό από κάποια πηγή τους βοηθούσαν στο να διατηρούν ψηλά το ηθικό τους, αλλά στην αρχή βρήκαν μόνο μερικές λακκούβες με χλιαρό νερό. Οι ηφαιστιογενείς βράχοι έκοψαν τα παπούτσια τους και τα πόδια τους πονούσαν από τις φουσκάλες. Το αλάτι στα ρούχα τους ερέθιζε το ηλιοκαμένο δέρμα τους. Οι αεροπόροι προσπάθησαν να εξερευνήσουν το νησί, αλλά δυσκολεύτηκαν από τους γκρεμούς και την πυκνή ζούγκλα. Επιπλέον έπρεπε να έχουν συνεχώς το νου τους για δηλητηριώδη φίδια. Η εύρεση γλυκού νερού αποδείχθηκε δύσκολη, αλλά τελικά τα κατάφεραν.
«Το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να ψάξουμε για νερό και σε μικρή απόσταση από την ακτογραμμή, υπήρχε αυτός ο βράχος λάβας και υπήρχε λίγο νερό σε αυτόν που δεν ήταν αλμυρό. Ήπιαμε μερικές γουλιές και απλά ξεκουραστήκαμε. Απλώς πέσαμε κάτω και ανακτήσαμε τις δυνάμεις μας πριν αρχίσουμε να περπατάμε».
Οι τρεις άνδρες περιπλανήθηκαν κατά μήκος της ακτογραμμής για τέσσερις ημέρες, και μερικές φορές κοιμόντουσαν σε μια σπηλιά. Τα φαγώσιμα που είχαν περιορίζονταν σε μερικές μπάρες σοκολάτας Hershey, μια κονσέρβα βοδινού SPAM και μερικά κράκερ, αλλά αυτά δεν κράτησαν πολύ. Χρειάζονταν περισσότερα.
«Πιάναμε αυτά τα μικρά καβούρια της άμμου, ανάβαμε φωτιά και τα ψήναμε. Το κρέας σε ένα τέτοιο καβούρι είναι περίπου στο μέγεθος μιας οδοντογλυφίδας μπορεί και μικρότερο. Γι’ αυτό τρώγαμε όσα περισσότερα μπορούσαμε να βρούμε».
Επιβιώνοτας της προσθαλάσσωσης στον Ειρηνικό, ο John Boosalis ολοκλήρωσε την θητεία του ως πολυβολητής στα TBF Avenger και στη συνέχεια υπέβαλλε αίτηση για να εκπαιδευτεί πλέον ως πιλότος, η οποία έγινε αποδεκτή. Η εκπαίδευση του ολοκληρώθηκε με το πέρας του πολέμου με αποτέλεσμα να φύγει από το Ναυτικό και να επιστρέψει στον πρότερο πολιτικό του βίο. (Nicholas & Metra Kootsikas Archive)
Η οικογένεια Boosalis φωτογραφίζεται με το πέρας του Β' ΠΠ υπερήφανη που τα περισσότερα μέλη της πολέμησαν για την ελευθερία. Από αριστερά προς τα δεξιά στην πίσω σειρά: ο George Boosalis (Πολυβολητής της Ναυτικής Αεροπορίας), ο Dr Michael Boosalis (Βομβαρδιστής της Αεροπορίας Στρατού), ο John Boosalis (Πιλότος & Πολυβολητής της Ναυτικής Αεροπορίας), ο Dr Nick Boosalis (Γιατρός Αερομεταφερόμενης Δύναμης του Στρατού), ο Bill Boosalis (Ασυρματιστής της Ναυτικής Αεροπορίας). Μεσαία Σειρά: Η Elaine (Smith) και η Georgia (Kootsikas). Μπροστινή Σειρά: Το ζεύγος Gus και Mary Boosalis μαζί με τον νεότερο Ted Boosalis (Nicholas & Metra Kootsikas Archive)
Αφού επιχείρησε για έξι μήνες ως πετρελαιοφόρο με τον Στόλο του Ατλαντικού, το USS Suwannee μετατράπηκε σε αεροπλανοφόρο συνοδείας της κλάσης Sangamon. Στις 20 Αυγούστου 1942, επαναπροσδιορίστηκε ως αεροπλανοφόρο συνοδείας με κωδικό ACV-27, και τέθηκε εκ νέου σε επιχειρησιακή διαθεσιμότητα στις 24 Σεπτεμβρίου 1942. Πήρε μέρος στην επιχείρηση Torch στην Βόρειοδυτική Αφρική τον Νοέμβριο του 1942. Το αεροπλανοφόρο διέσχισε το κανάλι του Παναμά στις 11–12 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους και έφτασε στη Νέα Καληδονία στις 4 Ιανουαρίου 1943. Για τους επόμενους επτά μήνες, παρείχε αεροπορική συνοδεία για φορτηγά, μεταγωγικά και τα πλοία ανεφοδιασμού που αναπλήρωσαν τις απώλειες και ενίσχυαν τους Αμερικανούς Πεζοναύτες στο Guadalcanal, καθώς και τις δυνάμεις που κατέλαβαν άλλα νησιά των Νήσων του Σολομώντα. Κατά τη διάρκεια αυτού του χρονικού διαστήματος, ναυλοχούσε στο Guadalcanal, το Efate και το Espiritu Santo εκτός από τη Νέα Καληδονία. Επέστρεψε στις ΗΠΑ για συντήρηση και μικροεπισκευές, και γύρισε πίσω στον Ειρηνικό λαμβάνοντας μέρος στις περισσότερες από τις μεγάλες επιχειρήσεις. Κατά τη διάρκεια της Αεροναυμαχίας του κόλπου Leyte χτυπήθηκε από δύο Καμικάζι. Η φωτιά που προκλήθηκε από τα πλήγματα έκαιγε για αρκετές ώρες, αλλά τελικά τέθηκε υπό έλεγχο. Οι απώλειες για τις 25-26 Οκτωβρίου 1944 ήταν 107 νεκροί και 160 τραυματίες. Μετά από επισκευές συνέχισε να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή μέχρι το τέλος του πολέμου. Για τη δράση του το USS Suwannee τιμήθηκε με 13 Αστέρες Μάχης. Παρέμεινε ως εφεδρεία στη Βοστώνη για τα επόμενα 12 χρόνια. Επαναπροσδιορίστηκε ως αεροπλανοφόρο συνοδείας, CVHE-27, στις 12 Ιουνίου 1955. Διαγράφηκε από το δυναμολόγιο του Ναυτικού την 1η Μαρτίου 1959. Τελικά διαλύθηκε στο Μπιλμπάο της Ισπανίας, τον Ιούνιο του 1962. (NS0302718 via http://www.navsource.org, further info via Wikipedia)
Ένα F6F Hellcat απεμπλέκεται από την επίθεση που πραγματοποίησε εναντίον του Zeke το οποίο συνετρίβει στο USS Suwannee (CVE-27), στις 25 Οκτωβρίου 1944. Με την πρόσκρουση χτυπήθηκε ένα ΤΒΜ Avenger της VT-60 που μόλις είχε προσνηωθεί δημιουργώντας μία κόλαση φωτιάς που αναζωπυρώθηκε με την ανάφλεξη άλλων εννέα αεροπλάνων που βρίσκονταν στο κατάστρωμα. Η φωτογραφία λήφθηκε από το USS Petrof Bay (CVE-80). (NH 71524 via http://www.navsource.org)
Και οι δύο αυτές φωτογραφίες καλύπτουν ένα ατύχημα που σύμφωνα με την πηγή συνέβη τον Απρίλιο του 1943. Ωστόσο στο πολεμικό ημερολόγιο της VT-27 δεν υπάρχει τέτοιο περιστατικό κατά τον Απρίλιο. Το μόνο περιστατικό που ταιριάζει με τις φωτογραφίες είναι αυτό της 24ης Ιανουαρίου 1943. "Διεξήχθησαν ασκήσεις - 7 TBF απονηώθηκαν στις 0915. Τα αεροπλάνα έκαναν προσομοίωση βομβαρδισμού δι΄ολισθήσεως και επίθεσης με τορπίλες στο πλοίο. Το TBF #13 του Υποπλοίαρχου J. C. Huddleston, με πλήρωμα τους W. T. Jones, ARM1c, και R. Luce, ARM2c εκτέλεσε αναγκαστική προσθαλάσσωση λόγω βλάβης στον κινητήρα. Το πλήρωμα περισυνελέγγει από το USS Conway με μόνο μερικούς μώλωπες και τραύματα. Επέστρεψε στο πλοίο όταν αγκυροβόλησε το 17:30 στο λιμάνι της Αβάνας. Το αεροπλάνο δεν ανακτήθηκε". (US Navy via Jim Laurier, further info from VT-27 War Diary)
Το TBF Avenger BuNo.00530, #6, ήταν το τορπιλοπλάνο με το οποίο ο Ελληνοαμερικανός John Boosalis προσθαλασσώθηκε στον Ειρηνικό στις 27 Φεβρουαρίου 1943. Το Grumman TBF Avenger (ονομαζόμενο TBM για τα αεροσκάφη που κατασκευάστηκαν από την General Motors) αναπτύχθηκε αρχικά ως βομβαρδιστικό - τορπιλοπλάνο για το Ναυτικό και το Σώμα Πεζοναυτών των Ηνωμένων Πολιτειών και τελικά χρησιμοποιήθηκε από πολλές αεροπορικές και ναυτικές αεροπορίες σε όλο τον κόσμο. Το Avenger εισήλθε στην υπηρεσία των ΗΠΑ το 1942 και είδε για πρώτη φορά δράση κατά τη διάρκεια της Αεροναυμαχίας στην ατόλη Midway. Παρά την απώλεια πέντε από τα έξι Avengers στο ντεμπούτο του στη μάχη, παρέμεινε σε υπηρεσία και έμεινε στην ιστορία ως το πιο αποτελεσματικό και ευρέως χρησιμοποιούμενο βομβαρδιστικό - τορπιλοπλάνο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, συμμετέχοντας ενεργά στη βύθιση των υπερ-θωρηκτών Yamato και Musashi ενώ πιστώνεται με τη βύθιση 30 υποβρυχίων. Τροποποιήθηκε αρκετά μετά τον πόλεμο, παρέμεινε σε χρήση μέχρι και την δεκαετία του 1960. (Copyright Jim Laurier, further info by Wikipedia)
Τα πόδια του Boosalis είχαν πρηστεί από τα εγκαύματα που του είχαν προκαλέσει ο ήλιος και το αλμυρό νερό στις πληγές και αναγκάστηκε να κόψει τα παπούτσια του για να μπορέσει να τα φορέσει. Σύντομα οι άνδρες αναθάρρησαν καθώς είχαν καταφέρει να βρουν έναν παλιό καταυλισμό ψαράδων κατά μήκος της ακτογραμμής, το πρώτο σημάδι πολιτισμού στο νησί. Βρήκαν επίσης πορτοκάλια, λάιμ και παπάγια περίπου μισό μίλι στην ενδοχώρα. Την πέμπτη μέρα, συνάντησαν επιτέλους έναν ντόπιο νησιώτη να ψάχνει για ένα χαμένο γουρούνι.
«Τον χαιρετίσαμε στη γλώσσα μας και απάντησε με σπαστά αγγλικά και μάθαμε ότι και άλλο προσωπικό του Πολεμικού Ναυτικού είχε συντριβεί εκεί πάνω».
Ο ντόπιος πήγε τους άντρες πίσω στο χωριό του, όπου φύτρωναν μπανάνες, ανανάδες και πορτοκάλια στους κήπους.
«Μπορώ ακόμα να θυμηθώ τη γλυκύτητα αυτών των ανανάδων», αναπολούσε ο Boosalis πολλά χρόνια αργότερα.
Εκείνο το βράδυ οι ιθαγενείς έκαναν ένα γλέντι προς τιμήν τους. Οι αεροπόροι έμαθαν ότι είχαν φτάσει στο Erromango, ένα νησί σε μια Βρετανογαλλική αλυσίδα νησιών που τότε ονομαζόταν Νέες Εβρίδες και σήμερα είναι γνωστό ως Βανουάτου. Οι οικοδεσπότες τους είπαν ότι ένας Αυστραλός κτηνοτρόφος ονόματι S.O. Μάρτιν ζούσε στην άλλη άκρη του νησιού. Πέρασαν δύο χαρούμενες ημέρες στο χωριό του Anlewag πριν τους μεταφέρουν οι οικοδεσπότες τους στο ράντσο του Martin. Όλες οι γηγενείς γυναίκες έκλαιγαν όταν έφυγαν. Ο Martin χάρηκε που τους είδε και πραγματικά δεν ξαφνιάστηκε καθόλου. Στο παρελθόν και άλλα αεροπορικά πληρώματα είχαν ξεβραστεί στο Erromango νωρίτερα στον πόλεμο.
«Όταν μας είδε, άρχισε να γελάει και αυτό μας ενόχλησε λίγο. Αλλά μετά μας είπε ότι το χόμπι του ήταν να μαζεύει Αμερικανούς αεροπόρους, επειδή προϋπήρξαν και άλλοι που είχαν συντριβεί εκεί πριν από εμάς».
Ο Martin τους τάισε μπριζόλες και τους πήγε για ιππασία, ενώ περνούσαν πολλές ώρες συζητώντας και καπνίζοντας πούρα King Edward. Οι τρεις άνδρες ανέκτησαν τις δυνάμεις και την υγεία τους, αν και ο Boosalis προσβλήθηκε από ελονοσία κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο νησί. Ευτυχώς ο Αυστραλός κτηνοτρόφος διέθετε προμήθειες κινίνης και του χορήγησε την απαραίτητη φαρμακευτική αγωγή για τις επόμενες τρεις εβδομάδες. Παρόλα αυτά ο Ελληνοαμερικανός αεροπόρος θα αντιμετώπιζε κρίσεις πυρετού για αρκετά χρόνια μετά. Ο Boosalis γιόρτασε τα 24α γενέθλιά του στο νησί, περνώντας την ώρα του διαβάζοντας τα βιβλία που είχε ο Martin στη βιβλιοθήκη του. Ο πλησιέστερος ασύρματος βρισκόταν στο κοντινό νησί Tanna, και ένα πλοίο εφοδιασμού που παρέδιδε αγαθά στο Erromango είπε στους κατοίκους αυτού του νησιού ότι ο Boosalis και οι άλλοι δύο είχαν επιζήσει από τη συντριβή του αεροσκάφους τους και περίμεναν την διάσωσή τους. Δύο ημέρες αργότερα, υδροπλάνα προσγειώθηκαν στο νησί και πήγαν τους ταλαιπωρημένους άντρες πίσω στο πλοίο τους. Είχαν περάσει έναν ολόκληρο μήνα στο νησί.
«Η θέληση για επιβίωση είναι πολύ δυνατή, πάρα πολύ δυνατή», συνήθιζε να λέει έκτοτε ο Boosalis.
Οι διασώστες τους ήταν από την 58η Μοίρα Διάσωσης και αργότερα υπέβαλαν την ακόλουθη αναφορά:
«Δύο αεροπλάνα της μοίρας ανατέθηκαν στις 27 Μαρτίου, να πετάξουν από το λιμάνι Havana Harbor, της νήσου Efate, στις Νέες Εβρίδες, στο κοντινό νησί Eromanga, για να διερευνήσουν μια αναφορά ότι υπήρχαν τρεις εχθρικοί στόχοι στο νησί. Ο Υποπλοίαρχος (Ι) Walter M. Sessums, A-V(N), U.S.N,R., και ο Σημαιοφόρος (Ι) J.B. Rodgers, A-V(N), U.S.N,R., ήταν οι χειριστές. Τα αεροπλάνα αναχώρησαν στις 13:45 LWT (0245 GCT), και όταν έφτασαν στον προορισμό διαπίστωσαν ότι ένας Σημαιοφόρος και δύο ασυρματιστές, που αγνοούνταν από τις 27 Φεβρουαρίου, όταν το TBF τους αναγκάστηκε να προσθαλασσωθεί, είχαν φτάσει στο νησί και επέζησαν. Οι τρεις ήταν: ο Σημαιοφόρος (Ι) B. J. Skuda, A-V(N). U.S.N.R., ο J.G. Boosalis, ARM2c και ο L.T. O'Neal, ARM2c, της VGS-27, η οποία ήταν προσαρτημένη στο USS SUWANNEE. Ο Σημαιοφόρος (Ι) Skuda ανέφερε ότι το TBF του είχε αναγκαστεί να πέσει λόγω βλάβης στον κινητήρα, και ότι οι τρεις άνδρες του πληρώματος, κατάφεραν να βγουν σώοι από το αεροπλάνο που βυθιζόταν. Επίσης είχαν αρκετό χρόνο για να αναπτύξουν την ελαστική σωσίβια λέμβο και παρόλο που είχαν ενόψει το νησί Eromanga, δεν κατάφεραν να φτάσουν στη στεριά για 48 ώρες, λόγω των δυσμενών ανέμων και της παλίρροιας, και μπόρεσαν να το καταφέρουν μόνο κάνοντας κωπηλασία για 20 ώρες χωρίς διακοπή. Ο Σημαιοφόρος (Ι) Skuda ανέφερε ότι οι τρεις τους επέζησαν για λίγες μέρες χάρη στις προμήθειες από το κιτ επιβίωσης που είχαν φέρει στην ξηρά και πίνοντας νερό της βροχής που είχε συσσωρευτεί σε κοραλλιογενείς βράχους. Οι ντόπιοι, ανακαλύπτοντας τους τρεις, ανέφεραν αυτό το γεγονός σε έναν Αυστραλό ονόματι Martin, τον μόνο λευκό κάτοικο της νήσου Eromanga. Αυτός ζήτησε οι επιζώντες να μεταφερθούν στο σπίτι του, όπου οι κύριοι, Skuda, Boosalis και ο O'Neal ανάρρωσαν από τις κακουχίες της σκληρής δοκιμασίας τους. Η είδηση της ανακάλυψής τους στάλθηκε μέσω ενός ντόπιου σε ένα κοντινό νησί όπου ένας παρατηρητής της ακτής μετέφερε το μήνυμα μέσω ασυρμάτου στο Efate. Από αυτό το σημείο, καταστρώθηκαν οι λεπτομέρειες του σχεδίου διάσωσης από την VS-58. Κατά την επιστροφή των δύο αεροπλάνων στη βάση της μοίρας το απόγευμα της 27ης Μαρτίου, ο O'Neal μεταφέρθηκε στο SUWANNEE το ίδιο βράδυ. Στις 23 Μαρτίου, ο Υπολοχαγός (Ι) Sessums και ο Υπολοχαγός (Ι) R. H. Mitchell A-V(N), U.S.N.R., ως διοικητής, αναχώρησαν στις 09:40 LWT (22:40 GCT) για Eromanga και επέστρεψαν στη βάση στις 14:00 LWT (02:45 GCT) και οι δύο τους έφτασαν στο SUWANNEE το ίδιο απόγευμα, την 29η ημέρα μετά την αναγκαστική προσγείωση στη θάλασσα».
Μέσα σε λίγες μέρες, οι τρεις άνδρες επέστρεψαν στο USS Suwannee (ACV-27). Οι συνάδελφοί τους στην Μοίρα δεν περίμεναν ότι θα τους ξανάβλεπαν και όπως θυμόταν ο Boosalis:
«Είχαν καθαρίσει το ντουλάπι μου και είχαν πακετάρει τον εξοπλισμό μου, έτοιμο για αποστολή στις Ηνωμένες Πολιτείες».
Διαβάζοντας την αλληλογραφία του, ο Boosalis έμαθε ότι η οικογένειά του είχε κάνει την κηδεία του αφού έλαβε τηλεγράφημα από το Υπουργείο Πολέμου ότι αγνοούνταν και εικαζόταν νεκρός. Διάβασε ακόμη και τη δική του νεκρολογία. Ήταν ένας δύσκολος μήνας για τους Boosalises. Την ίδια εβδομάδα που εξαφανίστηκε ο John, ο George Boosalis — ο οποίος εκπαιδεύτηκε για να γίνει και αυτός ιπτάμενος ασυρματιστής του Πολεμικού Ναυτικού, όπως και ο αδερφός του — τραυματίστηκε σε αεροπορικό δυστύχημα στο Ρόουντ Άιλαντ. Τρεις εβδομάδες μετά την κηδεία του John, έκπληκτη η οικογένειά του έμαθε από άλλο επίσημο τηλεγράφημα ότι είχε βρεθεί, τελικά, ασφαλής. Έμαθαν τις λεπτομέρειες μόλις λίγες εβδομάδες αργότερα, σε μια μακροσκελή επιστολή που έγραψε ο John και ανατυπώθηκε πλήρως στην τοπική εφημερίδα. Το άρθρο περιέγραψε τον Gus και τη Mary Boosalis ως «τους πιο ευτυχισμένους γονείς στο Faribault». Οι τρεις αεροπόροι επέστρεψαν στην υπηρεσία τους και ανέλαβαν τα καθήκοντά τους. Ο Boosalis πετούσε συχνά με το Skuda και μαζί πήραν μέρος σε πολλές αποστολές από το Guadalcanal, επιχειρώντας από το αεροδρόμιο Henderson από τις 28 Ιουνίου έως τις 4 Αυγούστου 1943. Η Μοίρα συμμετείχε στην κατάληψη του νησιού της New Georgia και στην κατάληψη του Αεροδρομίου Munda Point πετώντας πολλές επιδρομές εναντίον στόχων εδάφους και εχθρικής ναυσιπλοΐας γύρω από τη Muda, ιδιαίτερα στο λιμάνι Bairoko, στο Enogai Inlet, τη Rekata Bay, τη Villa και το Kahili. Συνήθως πετούσαν σε σχηματισμό με Μοίρες Πεζοναυτών TBF, αλλά σε αρκετές περιπτώσεις συντόνιζαν τις επιθέσεις τους με B-24, B-17 και B-25 της USAAF. Ένας τύπος αποστολής που πέταξαν η Μοίρα και ο Boosalis ήταν η υποστήριξη συνδέσμου των χερσαίων δυνάμεων. Αυτές οι αποστολές αν και όχι αποστολές επίθεσης παρείχαν ανεκτίμητες υπηρεσίες με σπουδαία συμβολή στις επιχειρήσεις της Munda. Μέχρι στιγμής καταφέραμε να εντοπίσουμε 16 αποστολές μάχης από αρχεία της VT-27 στις οποίες συμμετείχε ο Ελληνοαμερικανός αεροπόρος.
Ο ασυρματιστής L.T. O'Neal, ο πιλότος B.J. Skuda και ο πολυβολητής John Boosalis μετά την διάσωσή τους, όντας αγνοούμενοι 30 ολόκληρες ημέρες. Στη δεύτερη φωτογραφία ποζάρουν μαζί με τους διασώστες τους. (John Boosalis via https://nebraskapublicmedia.org)
Ο John Boosalis φορά τη δερμάτινη κάσκα του και τα γυαλιά πτήσης πολλά χρόνια μετά τη διάσωσή του από την ατυχή του πτήση και προσθαλάσσωση στον Ειρηνικό Ωκεανό. (via Omaha World Herald)
Τα παπούτσια του John τα οποία αναγκάστηκε να ανοίξει στο επάνω μέρος για να μπορεί να περπατήσει στην νήσο Erromango το 1943. Ένα κειμήλιο που συνόδευε τον ίδιο για όλη του την ζωή και τώρα θυμίζει στην οικογένειά του τις δυσκολίες που αντιμετώπισε. (Jack Williams, NET news via https://nebraskapublicmedia.org)
John Boosalis κρατώντας την στολή του Ιπτάμενου Σημαιοφόρου του Αμερικανικού Ναυτικού, μπροστά στον καθρέφτη σε προχωρημένη ηλικία. (via Omaha World Herald)
Λίγους μήνες μετά την περιπέτειά του, ο Boosalis πήγε σπίτι με άδεια. Επισκέφτηκε τη θεία του στο Sioux Falls, της South Dakota. Εκείνη τον προέτρεψε να καλέσει μια νεαρή ντόπια, την CatherineChristopulos, η οποία μοιραζόταν την ελληνική κληρονομιά και την ελληνορθόδοξη πίστη του.
«Της τηλεφώνησα και της ζήτησα να βγούμε ραντεβού. Είκοσι λεπτά αφότου τη γνώρισα, της ζήτησα να με παντρευτεί».
Η Catherine το σκέφτηκε μια νύχτα πριν πει το μεγάλο ναι. Ο John γεμάτος χαρά επέστρεψε στο Faribault και άδειασε τον λογαριασμό ταμιευτηρίου του για να αγοράσει ένα δαχτυλίδι και μετά πήγε με ωτοστόπ στο Sioux Falls για να της το δώσει. Αμέσως μετά, ο Boosalis έλαβε διαταγές για να εκπαιδευτεί ως αξιωματικός. Έχοντας προαχθεί στον βαθμό του Σημαιοφόρου συνέχισε την πτητική του εκπαίδευση στον Αεροναύσταθμο στη Σχολή Πτήσεων στην Pensacola, Florida. Στους εκπαιδευόμενους πιλότους εκείνη την εποχή δεν επιτρεπόταν να παντρευτούν, όμως αυτός ταξίδεψε μέχρι την γενέτειρά του, τον Φεβρουάριο του 1945, για να παντρευτεί την Catherine. Κατόπιν το ζευγάρι μετακόμισε στην Pensacola, αλλά προσποιήθηκαν ότι είχαν αρραβωνιαστεί, μόνο μέχρι που κέρδισε τις Πτέρυγες Ιπταμένου, τον Ιούνιο του 1945. Ο πόλεμος τελείωσε μόλις λίγες εβδομάδες αργότερα. Ο Boosalis τον Σεπτέμβριο του 1945 αποφάσισε να αποστρατευθεί και επέστρεψε στο Faribault για να βοηθήσει στη διαχείριση του οικογενειακού εστιατορίου - αθετώντας τη δέσμευση στην Catherine ότι θα πήγαινε στο κολέγιο.
«Της υποσχέθηκα ότι δεν θα επέστρεφα στον χώρο του εστιατορίου, αλλά το έκανα».
Εργάστηκαν μαζί για 16 χρόνια στη Minnesota πριν μετακομίσουν στη Nebraska και μεγάλωσαν τέσσερα παιδιά. Έδωσαν το εστιατόριο στον γιο τους George το 1984 και μετά μοίρασαν το χρόνο μεταξύ των σπιτιών στο Lincoln και το Scottsdale της Arizona. Η Catherine πέθανε στα 92. Τα άλλα τέσσερα αδέρφια του John Boosalis υπηρέτησαν σε διάφορα μέτωπα κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και παρά τους κινδύνους που πέρασαν κατάφεραν να επιβιώσουν. Ο Nick (1915-2003) ήταν ένας μάχιμος χειρουργός που προσφέρθηκε εθελοντικά να κάνει μια πολεμική πτώση με αλεξίπτωτο στο Los Banos των Φιλιππίνων. Κατά την διάσημη επιδρομή στο Los Banos απελευθερώθηκαν περισσότεροι από 2.000 Αμερικανοί αιχμάλωτοι χωρίς να χαθεί ούτε ένας Αμερικανός στρατιώτης κατά τη διάρκεια της μάχης. Ο Mike (1917-2016) επέζησε από 25 αποστολές ως βομβαρδιστής σε B-24 στο Ευρωπαϊκό μέτωπο, συμπεριλαμβανομένων πολλών μακροχρόνιων και οδυνηρών επιθέσεων στα διυλιστήρια πετρελαίου των Ναζί στο Ploesti της Ρουμανίας (το αρχείο μάχης του Mike θα καλυφθεί στο εγγύς μέλλον στον ιστότοπό μας). Ο George (1920-1995) όπως περιγράφηκε προηγουμένως τραυματίστηκε σε αεροπορικό ατύχημα κατά τη διάρκεια εκπαιδευτικής αποστολής. Ο Bill (1924-2019) ήταν τεχνίτης ασυρμάτου σε ένα πλοίο υποστήριξης υδροπλάνων, το USS Hamlin (AV-15), και υπηρετώντας σε αυτό βίωσε αρκετές επιθέσεις Καμικάζι κατά τη διάρκεια των μαχών της Okinawa, της Iwo Jima και της Saipan. Μετά τη συνταξιοδότησή του, ο John παρευρέθηκε συχνά σε διάφορες επανενώσεις βετεράνων της παλιάς του Μοίρας μέχρι που η Μονάδα σταμάτησε να τις πραγματοποιεί πριν από μερικά χρόνια. Πολύ λίγοι από τους συντρόφους του ήταν πλέον ζωντανοί και μπορούσαν να παρευρεθούν. Δεν είδε ποτέ ξανά τον Skuda ή O'Neal αφού όλοι έφυγαν από το USS Suwannee στα τέλη του 1943. Ο O'Neal σκοτώθηκε στον πόλεμο. Ο Skuda μετακόμισε στην Ανατολική Ακτή και πέθανε το 1982. Ο Boosalis κράτησε μερικά από τα αναμνηστικά του πολέμου σε κουτιά στο γκαράζ του. Αυτές ήταν οι στολές του, το δερμάτινο κράνος του αεροπόρου, το καπέλο του ναυτικού με το εθνόσημο και τα κακοποιημένα παπούτσια που φορούσε στο νησί. Είχε επίσης τις φούστες με γρασίδι και μια ξύλινη χτένα που του έδωσαν οι ιθαγενείς οικοδεσπότες του Erromangο. Ήξερε ότι μια απίθανη ακολουθία γεγονότων εξαιρετικά καλής τύχης, του επέτρεψαν να επιβιώσει στη θάλασσα και να ζήσει μέχρι τα βαθιά γεράματα. Προσπαθούσε να μην σκέφτεται τι θα μπορούσε να είχε συμβεί εάν δεν είχαν συντριβεί σχετικά κοντά στη στεριά, αν δεν συναντούσε φιλικούς ιθαγενείς και αν δεν συναντούσε έναν Αυστραλό ο οποίος μπορούσε και ήθελε να τους πάρει στο σπίτι του. Ο John Boosalis απεβίωσε στις 18 Δεκεμβρίου 2019 σε ηλικία 100 ετών στο Lincoln της Nebraska και κηδεύτηκε με πλήρεις στρατιωτικές τιμές.
Δύο φωτογραφίες που δείχνουν τον John Boosalis να γιορτάζει τα 100 του χρόνια μέσα σε ένα εκπαιδευτικό αεροπλάνο N3N, όπως αυτά που πετούσε κατά την εκπαίδευσή του ως πιλότος και να κρατά στα χέρια του τις ηθικές αμοιβές που έλαβε κατά την διάρκεια του πολέμου. (Nicholas and Metra Kootsikas Archive)
JOHN BOOSALIS COMBAT MISSIONS
| MISSION NUMBER | MISSION DATE | BOMBER SERIAL & NOSEART | FLIGHT DURATION | TARGET |
|---|---|---|---|---|
| 1 | 30 - 06 -1943 | TBF Avenger #27-9 | 03:15 | Bomb Enemy Positions at Munda Point |
| 2 | 04 - 07 -1943 | TBF Avenger #27-9 | 03:00 | Bomb Enemy Positions at Munda Point |
| 3 | 06 - 07 -1943 | TBF Avenger #27-9 | 03:16 | Bomb Enemy Positions at Enogoi Inlet, New Georgia |
| 4 | 08 - 07 -1943 | TBF Avenger #27-2 | 05:17 | Ship Search S. of Bougainville |
| 5 | 10 - 07 -1943 | TBF Avenger #27-9 | 04:14 | Bomb Bivouac Areas at Villa and Recata Bay |
| 6 | 12 - 07 -1943 | TBF Avenger #27-9 | 03:09 | Bomb Bivouac Areas at Villa and Recata Bay |
| 7 | 16 - 07 -1943 | TBF Avenger #27-9 | 02:50 | Bomb Jap Positions at Kokohale, Kilivira & Kiaga Islands. |
| 8 | 21 - 07 -1943 | TBF Avenger #118 | 03:30 | Bomb Jap Beachheads at Bairiki Harbor, New Georgia |
| 9 | 22-07-1943 | TBF Avenger #27-7 | 03:07 | Bomb Gun Positions at Munda Airfield |
| 10 | 24-07-1943 | TBF Avenger #22 | 03:08 | Bomb Enemy Positions at Bairoko Harbor |
| 11 | 24-07-1943 | TBF Avenger #27-8 | 03:02 | Bomb Specified AA over Bibilo Hill at Munda |
| 12 | 26-07-1943 | TBF Avenger #27-9 | 02:30 | Bomb Gun Positions at Munda |
| 13 | 28-07-1943 | TBF Avenger #27-9 | 03:07 | Bomb Bibilo Hill at Munda |
| 14 | 31-07-1943 | TBF Avenger #27-11 | 02:52 | Bomb Munda Airfield |
| 15 | 31-07-1943 | TBF Avenger #27-9 | 03:15 | Bomb Bivouac Area and AA at Villa |
| 16 | 01-08-1943 | TBF Avenger #27-11 | 02:53 | Bomb Gun Positions, Ammunition & Supply Dump at Munda |
SOURCES
1. Personal Correspondence of Dimitris Vassilopoulos with Nicholas Kootsikas, nephew of John Boosalis.
2. Torpedo Bomber 27 War Diary
3. USS Suwannee War Diary
4. Wings of Gold, The US Naval Air Campaign in World War II, Gerald Astor, Presidio Press, isbn:9780345472526, May 2005
5. https://omaha.com/local/wwii-vet-presumed-dead-72-years-ago-after-crash-landing-recounts-tale-of-peril-and/article_692286aa-f7a3-590b-9c98-47e96df78405.html
6. https://www.startribune.com/remember-the-price-we-paid-in-the-pacific/573296471/
7. https://nebraskapublicmedia.org/en/news/news-articles/castaways-navy-vet-from-lincoln-100 -recalls-month-on-remote-island/
8. https://www.warhistoryonline.com/war-articles/tale-world-war-two-pacific-survival-surfaces.html
