Ο Ιωάννης Καραντζάς γεννήθηκε στις 15 Μαΐου 1900 από τους Ελευθέριο και Μαρία Καραντζά στη Σιάνα, ένα γραφικό χωριό στο νοτιοδυτικό μέρος της Ρόδου. Στην ηλικία των 20 ετών, με κίνητρο την επιθυμία να υποστηρίξει την οικογένειά του, ο Ιωάννης μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αρχικά εγκαταστάθηκε στο McCleary της Ουάσινγκτον, όπου βρήκε δουλειά σε ένα ξυλουργείο. Γνωστός για την εργατικότητά του, εντυπωσίασε έναν τοπικό επιχειρηματία, ο οποίος του πρόσφερε συνεργασία σε ένα παντοπωλείο. Τραγικά, ο συνέταιρός του σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, αφήνοντας τον Ιωάννη μοναδικό ιδιοκτήτη. Παρά τις δυσκολίες, ο Ιωάννης κατάφερε να συνεχίσει, αποκτώντας την αμερικανική υπηκοότητα το 1934. Στις 19 Αυγούστου 1942, σε ηλικία 42 ετών, ο Ιωάννης κατατάχθηκε στην Εφεδρεία του Ναυτικού των ΗΠΑ (USNR) στο Αμπερντίν της Ουάσινγκτον, για διετή θητεία. Εντάχθηκε στη Μοίρα VB-108 (Bombing Squadron 108) της 14ης Αεροπορικής Πτέρυγας του Στόλου, όπου υπηρέτησε ως Υπόλογος και Πολυβολητής. Η Μοίρα, εξοπλισμένη με 15 βομβαρδιστικά PB4Y-1 Liberator, ήταν υπό τη διοίκηση του Πλοιάρχου E.C. Renfro. Το πλήρωμα του Ιωάννη περιλάμβανε τον Υποπλοίαρχο Lane C. Drye (Διοικητής Αεροσκάφους), τον Υποπλοίαρχο John S. White (Πιλότος), τον Ανθυποπλοίαρχο Donald E. Burrough (Πλοηγός), τον AMM1c Robert H. Moore (Επικεφαλής Υπόλογος) και άλλους έμπειρους αεροπόρους. Η Μοίρα διεξήγαγε εκτεταμένες επιχειρήσεις στον Ειρηνικό Ωκεανό, αρχικά εκπαιδευόμενη στο Κανέοχε της Χαβάης, πριν αναπτυχθεί στη ζώνη πολέμου. Η VB-108 εισήγαγε τακτικές χαμηλού ύψους βομβαρδισμών, χτυπώντας ιαπωνικές βάσεις με αξιοσημείωτη ακρίβεια. Οι αποστολές αυτές απαιτούσαν πτήσεις μόλις 25 πόδια πάνω από το νερό για την αποφυγή εντοπισμού από ραντάρ, πριν από τους συντονισμένους βομβαρδισμούς. Υπήρχε επίσης πιθανότητα εμπλοκής με ιαπωνικά καταδιωκτικά που περιπολούσαν στην περιοχή, αλλά ο αμυντικός οπλισμός των Liberator τους έδινε την ευκαιρία να αποκρούσουν τις επιθέσεις. Ο Καραντζάς, ως πολυβολητής, χρησιμοποίησε το πολυβόλο του όχι μόνο για την άμυνα του βομβαρδιστικού του, αλλά και για την εξουδετέρωση εχθρικών θέσεων κατά τις χαμηλού ύψους επιθέσεις. Οι τρεις εχθρικές σημαίες πάνω στο αεροσκάφος του υποδηλώνουν ότι αυτός και οι συναδελφοί του χρησιμοποίησαν τα πολυβόλα των 0,50 ιντσών με θανάσιμη ακρίβεια. Μεταξύ Νοεμβρίου 1943 και Απριλίου 1944, η Μοίρα συμμετείχε σε μάχες στις νήσους Γκίλμπερτ, Μάρσαλ και Καρολίνες, βυθίζοντας 20 πλοία, προκαλώντας ζημιές σε 22 άλλα και καταρρίπτοντας 25 εχθρικά αεροσκάφη. Παρά την ένταση των μαχών, η VB-108 είχε σχετικά λίγες απώλειες. Ο Ιωάννης συμμετείχε σε περισσότερες από 20 αποστολές, συμπεριλαμβανομένων απόρρητων επιχειρήσεων στο πλαίσιο του Project K και επιθέσεων στις ιαπωνικές εγκαταστάσεις στα νησιά Μάρσαλ. Για τη γενναιότητά του, του απονεμήθηκαν το Air Medal, δύο Χρυσά Αστέρια (σε αντικατάσταση επιπρόσθετων Air Medals) και ο Σταυρός Διακεκριμένων Πτήσεων, ο οποίος απονεμήθηκε  «Για γενναία δράση κατά τη διάρκεια πολλών εναέριων πολεμικών αποστολών ως μέλος της VB-108 στον Ειρηνικό Ωκεανό, Νοέμβριος 1943 - Ιούλιος 1944».

Μετά τον πόλεμο, ο Ελληνοαμερικανός βετεράνος αντιμετώπισε τις ψυχολογικές συνέπειες της μάχης, γνωστές τότε ως «σοκ από βόμβες» και σήμερα αναγνωρισμένες ως μετατραυματικό στρες. Μετά από πάνω από έξι μήνες σε νοσοκομείο, επέστρεψε στην Ελλάδα το 1947 για να αναρρώσει. Ο Ιωάννης απέδιδε στη θεραπευτική δύναμη του να ξαπλώνει στις αμμώδεις παραλίες της Ρόδου τη βοήθειά του στην ανάρρωση. Το 1948, αποφασισμένος να ξεκινήσει μια νέα ζωή, επέστρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες με έναν ξεκάθαρο στόχο: να παντρευτεί. Γνώρισε την Χρυσάνθη (Χρύσα) Διακοσάββα, μια νέα γυναίκα από ένα γειτονικό χωριό, και παντρεύτηκαν τον Ιούνιο του 1948. Μαζί, ο Ιωάννης και η Χρυσάνθη δημιούργησαν μια οικογένεια βαθιά ριζωμένη στην ελληνική κουλτούρα και την Ορθόδοξη πίστη. Ανέθρεψαν τρεις κόρες—τη Μαρία Καραντζά Κουμαντάρου, την Τέρη Καραντζά Μπότση και τη Τσαμπίκα Καράντζα Πάουλους—δίνοντας έμφαση στην εκπαίδευση και την πολιτιστική κληρονομιά. Η εκκλησιαστική συμμετοχή και το κατηχητικό σχολείο ήταν κεντρικά στη ζωή τους, ενώ η ελληνική γλώσσα ήταν η κύρια γλώσσα που μιλούσαν στο σπίτι. Ο Ιωάννης συχνά τόνιζε την αξία της εκπαίδευσης, λέγοντας: «Αν είχα περισσότερη μόρφωση, θα μπορούσα να σας παρέχω μια καλύτερη ζωή.» Η αφοσίωσή του απέδωσε καρπούς, καθώς φρόντισε όλες οι κόρες του να λάβουν πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Ο Καραντζάς ένιωθε βαθιά υπερηφάνεια για τη στρατιωτική του υπηρεσία, αν και σπάνια μιλούσε γι’ αυτήν. Η δέσμευσή του προς την οικογένεια και την κοινότητα παρέμεινε ακλόνητη καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του. Το βράδυ πριν από τον θάνατό του, ο Ιωάννης και η Χρυσάνθη παραβρέθηκαν σε ένα Χριστουγεννιάτικο πάρτι βετεράνων, όπου μοιράστηκαν μια πρόποση και έναν χορό. Το επόμενο πρωί, έφυγε από τη ζωή ειρηνικά σε ηλικία 81 ετών, αφήνοντας πίσω του μια κληρονομιά στηριζόμενη στην ανθεκτικότητα, την αγάπη και την προσφορά. Η ζωή του Ιωάννη αποτέλεσε υπόδειγμα του Αμερικανικού Ονείρου, σημαδεμένη από την πορεία του από ένα ταπεινό χωριό της Ελλάδας μέχρι να γίνει αφοσιωμένος οικογενειάρχης και διακεκριμένος ήρωας πολέμου.