Αυτό που δεν γνώριζε ο Lou τη στιγμή που του πήρε συνέντευξη ο Γιώργος Χαλκιαδόπουλος ήταν ότι οι συνάδελφοί του μαζί με τους γιούς του έκαναν αίτηση στην Πολεμική Αεροπορία των Ηνωμένων Πολιτειών προκειμένου ο Ελληνοαμερικανός βετεράνος, να τιμηθεί με το Silver Star για ανδρεία όταν, μετά από έναν βομβαρδισμό, στηρίχθηκε σε μια ανοιχτή θύρα της αποθήκης βομβών στα 23.000 πόδια πάνω από τη Γερμανία και χτύπησε επανειλημμένα με ένα τσεκούρι τους συνδέσμους ανάρτησης  για να απομακρύνει δύο βόμβες που είχαν κολλήσει στο αεροπλάνο. Οι ενέργειές του έσωσαν το πλήρωμα του βομβαρδιστικού. Μάλιστα οι συνάδελφοί του τον πρότειναν για το Silver Star το 1945, αλλά η σύσταση χάθηκε στο χάος της γραφειοκρατίας του στρατού.

«Στις 28 Φεβρουαρίου του 1945, υπήρξε μια βλάβη στον εξοπλισμό στο σκέλος της επιστροφής. Δύο από τις βόμβες των 250 λιβρών δεν κατάφεραν να πέσουν. Η μία κρεμόταν από έναν μόνο κρίκο. Η δεύτερη κρεμόταν από δύο κρίκους. Όλοι στο αεροπλάνο ήταν σε κατάσταση πανικού. Κάποιος φώναξε: "Φέρτε τον Έλληνα! Φέρτε τον Έλληνα! Πήγε στη σχολή οπλισμού!" φώναζαν. Δεν ήξερα τίποτα από βόμβες, σύρθηκα μπροστά και είδα τον τύπο στην αποθήκη βομβών, ο αέρας σφύριζε σε όλο το αεροπλάνο. Μια βόμβα κρεμόταν από ένα αγγιστρο, το ρύγχος κουνιόταν προς τα κάτω, αλλά η ουρά έμενε στη θέση της. Θεέ μου, ήταν ένα αρρωστημένο θέαμα».
 
Ο Stamatakos έβγαλε το αλεξίπτωτό του, για να κινείται πιο εύκολα, και κατέβηκε προσεκτικά στην αποθήκη βομβών. Στηρίχθηκε στην αποθήκη, η οποία ήταν ανοιχτή, με τις δύο βόμβες στα πόδια του. Με το ένα χέρι κρατούσε μια λαβή τσεκουριού και με το άλλο κρατιόταν από μια δερμάτινη λαβή. Είπε ότι κάποια από τα μέλη του πληρώματος προσεύχονταν.
 
«Έπρεπε να περπατήσω σε έναν διάδρομο, το ένα πόδι μπροστά από το άλλο, να πιαστώ από έναν ιμάντα που κρεμόταν από την οροφή, να βάλω το δεξί μου πόδι έξω στο πλάι της εσωτερικής πλευράς της θυρίδας βομβών του αεροπλάνου, ώστε να μπορέσω να στηρίξω το άλλο πόδι μου σε ένα από τα πλευρά του αεροπλάνου για να έχω σταθερότητα και να μην γλιστρήσω. Κοίταξα κάτω και ήξερα ότι αν οι βόμβες χτυπούσαν κατά λάθος ή πυροδοτούνταν με οποιονδήποτε τρόπο, το πιθανότερο ήταν να καταστρέψει το αεροπλάνο μας ακριβώς εκεί. Κρύωνα τόσο πολύ και ο αέρας χτυπούσε πάνω μας. Καθώς κοίταζα κάτω το μόνο που μπορούσα να δω ήταν δύο μεγάλες παλιές βόμβες και 20.000 πόδια γερμανικού ουρανού. Ήταν τρομακτικό, αλλά σε τέτοιες στιγμές δεν σκέφτεσαι τι να κάνεις. Απλά το κάνεις».
 
Χρησιμοποίησε τη λαβή του τσεκουριού και έσπρωξε την πρώτη βόμβα από το αγγιστρο της. Χτύπησε το αγγιστρο προσπαθώντας να απελευθερώσει την αιωρούμενη βόμβα, η οποία είχε εξουδετερωθεί από τον ορμητικό αέρα που γύριζε μια προπέλα στη μύτη της βόμβας, η οποία ενεργοποιούσε τη συσκευή. Η πρώτη βόμβα έπεσε και προσπαθούσε για περίπου 10 λεπτά πριν απελευθερώσει τη δεύτερη, σώζοντας το αεροπλάνο και τους άνδρες που επέβαιναν σε αυτό.
 
«Περπατούσα με μια φιάλη γεμάτη με οξυγόνο. Σε αυτό το υψόμετρο, θα πέθαινες μέσα σε δύο λεπτά χωρίς αυτό. Έκανα ένα άλμα, με μια προσευχή στο μυαλό μου, και χτύπησα με το τσεκούρι την αλυσίδα. Οι τύποι με κοίταζαν παράλυτοι από φόβο. Σκαρφάλωσα πάλι πάνω και μπήκα στο ουραίο τμήμα του αεροπλάνου και, λοιπόν, έτρεμα παντού. Δεν μπορούσα να σταματήσω, η αδρεναλίνη έρεε. Αντιμετώπιζα τον θάνατο όλη αυτή την ώρα και όλα γίνονται πραγματικότητα μόλις επιβιώσεις. Δεν μπορώ να εξηγήσω το συναίσθημα. Αλλά ήταν σαν να βρίσκεσαι στην πόρτα του θανάτου και να γυρνάς και να φεύγεις. Ω, τι στιγμή ήταν αυτή».
 
Σύμφωνα με τη εύφημο μνεία του Silver Star:
 
«Ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, εξουσιοδοτημένος από την Πράξη του Κογκρέσου της 9ης Ιουλίου 1918, έχει τη χαρά να απονείμει το Silver Star στον Επιλοχία Louis C. Stamatakos, της Αεροπορίας Στρατού των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, για γενναιότητα στη μάχη όταν στις 28 Φεβρουαρίου 1945, ενώ υπηρετούσε ως μέλος πληρώματος ενός βαρέως βομβαρδιστικού B-17, της 332ης Μοίρας  της 94ης Πτέρυγας Βαρέων Βομβαρδιστικών της Όγδοης Αεροπορικής Δύναμης, σε επιχειρήσεις για την υποστήριξη των πολεμικών επιχειρήσεων στο Κάσελ της Γερμανίας. Ενώ συμμετείχε σε μια εναέρια αποστολή, ο Επιλοχίας Stamatakos διακινδύνευσε τη ζωή του προσπαθώντας να απελευθερώσει μια οπλισμένη βόμβα που είχε εγκλωβιστεί στις θύρες της αποθήκης βομβών. Μη μπορώντας να προσγειωθεί χωρίς να πυροδοτήθει η βόμβα, χτύπησε επανειλημμένα το πυρομαχικό με ένα τσεκούρι φωτιάς για να το απομακρύνει. Μετά από αρκετές προσπάθειες, ο Επιλοχίας Stamatakos κατάφερε να απελευθερώσει τη βόμβα, επιτρέποντας στα μέλη του πληρώματός του να επιστρέψουν με ασφάλεια στην Αγγλία. Η γενναιότητα του Επιλοχία Stamatakos είναι σύμφωνη με τις καλύτερες των παραδόσεων της στρατιωτικής υπηρεσίας και αντανακλά μεγάλη τιμή στον εαυτό του, στη μονάδα του και στον Στρατό των Ηνωμένων Πολιτειών».
 
Το 1992, ο ασυρματιστής Saul Minkoff, από το Port Orange της Φλόριντα, ρώτησε τον Stamatakos σε μια συγκέντρωση αν πήρε ποτέ το Silver Star. «Πες μου, Έλληνα, πήρες ποτέ το Silver Star;» ρώτησε. «Για ποιο λόγο»; Ο Minkoff του είπε. Ο Stamatakos απάντησε: «Ξέχνα το. Είναι 50 χρόνια μετά, είμαστε σπίτι, είμαστε ζωντανοί και αυτό είναι το μόνο που μετράει». Αφού ο Stamatakos έγραψε τα απομνημονεύματά του για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, οι γιοι του Philip, Timothy και Ted έκαναν ότι μπορούσαν  για να του απονεμηθεί το Silver Star - και πάλι χωρίς να το γνωρίζει. Την παραμονή των Χριστουγέννων του 2009, ο Stamatakos έλαβε μια επιστολή από τον αμερικανικό στρατό. «Το κοίταξα. 'Ο στρατός; Τι στο διάολο θέλουν; Είμαι 84 ετών», είπε. «Ήταν μια επίσημη ειδοποίηση ότι μου είχε απονεμηθεί το Silver Star. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πώς ένιωσα. Ήμουν σε κατάσταση σοκ, σε κατάσταση δέους, δεν μπορούσα να το αντιμετωπίσω. Πώς μπόρεσε να συμβεί αυτό; Τηλεφώνησα στον Tim, (ο οποίος) ξέσπασε σε γέλια. Το μυστικό είχε αποκαλυφθεί. Μιλήσαμε για λίγο. Ήμουν εκτός εαυτού». Όταν ρωτήθηκε γιατί έκανε μια τόσο γενναία αλλά και παράτολμη κινηση, ο Stamatakos δεν είχε εύκολη απάντηση. «Η μόνη απάντηση που μπορεί να δώσει κανείς είναι: επειδή έπρεπε να το κάνεις. Νομίζω ότι αυτό χαρακτηρίζει εκείνη τη γενιά- είχαν αυτό που έπρεπε να κάνουν, θυσιάστηκαν κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης, (κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου) ... αλλά το έκαναν χωρίς να κλαίνε και να κλαψουρίζουν και να ψάχνουν στην κυβέρνηση για ελεημοσύνη».
 
Μετά τον πόλεμο, ο Lou φοίτησε στο Πανεπιστήμιο του Dayton (όπου έπαιξε ποδόσφαιρο) και μετεγγράφηκε στο Πανεπιστήμιο της Ιντιάνα (όπου έριξε ακόντιο, δίσκο και σφαιροβολία). Ευδοκίμησε στην τάξη και απέκτησε πτυχία bachelor, master και EdD από το IU. Στο IU, ο Lou γνώρισε τη σύζυγό του επί 58 χρόνια, Bess Makris, μια έξυπνη, ζωηρή και ελκυστική φοιτήτρια από το South Bend. Παντρεύτηκαν το 1952. Ήταν ο έρωτας της ζωής του και η ακούραστη σύντροφός του. Μαζί μεγάλωσαν τρεις γιούς σε ένα χαρούμενο και αγαπημένο σπιτικό που χαρακτηριζόταν από την ενότητα, τη μουσική, τη βαθιά πνευματική περιέργεια και συχνά δυναμική, ζωηρή και δυνατή συζήτηση για κάθε θέμα που άξιζε να συζητηθεί ή να διαφωνήσει. Ο Lou υπηρέτησε ως κοσμήτορας φοιτητών και κοσμήτορας ανδρών σε τέσσερα πανεπιστήμια. Το 1967, ο Lou δέχτηκε μια θέση ως αναπληρωτής καθηγητής στη Σχολή Εκπαίδευσης στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Michigan. Έγινε καθηγητής το 1970 και συνταξιοδοτήθηκε ως ομότιμος καθηγητής το 1992. Κατά τη διάρκεια των 42 χρόνων του στο επάγγελμα, ο Lou έλαβε περισσότερα από 20 βραβεία για τις ηγετικές το ικανότητες και τις υπηρεσίες του στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, αλλά οι φοιτητές του θα τον θυμούνται περισσότερο για τη φιλία του και τη δια βίου καθοδήγησή τους ως μέντορα. Απεβίωσε στις 25 Ιανουαρίου 2011. Η κληρονομιά του πέρασε στους γιους του Philip, Theodore και Timothy και στις οικογένειές τους. Οι πράξεις και η γενναιότητά του δεν θα ξεθωριάσουν ποτέ, ένας πραγματικός Σπαρτιάτης άλλωστε.