Κατά την διάρκεια τού Ιουλίου ο Dascoulias συνέχιζε να λαμβάνει μέρος σε αεροπορικές επιδρομές πάνω από την Γαλλία, την Γερμανία και τις Κάτω Χώρες. Στις 14 Ιουλίου 1943, στόχος ήταν το αεροδρόμιο του Villacublay στην Γαλλία. Τα B-17F της 423ης Μοίρας Βομβαρδισμού προξένησαν μεγάλες καταστροφές στα υπόστεγα επισκευών των FW-190’s και των He-111’s, όμως δέχτηκαν σφοδρές επιθέσεις από τα Γερμανικά καταδιωκτικά. Κατά την διάρκεια της αερομαχίας ο Επισμηνίας (Ι) Dascoulias κατέρριψε ένα Messerschmitt 109, το οποίο πιστώθηκε στο ενεργητικό του ως επιβεβαιωμένο, όμως στις αφηγήσεις του o βετεράνος αεροπόρος δεν αναφέρει περισσότερα στοιχεία για αυτό το περιστατικό. Αντιθέτως οι λεπτομέρειες από την κατάρριψη τού δικού του αεροσκάφους και την οδύσσεια της αιχμαλωσίας που ακολούθησε, έμειναν χαραγμένες βαθιά στην μνήμη του για όλο το υπόλοιπο της ζωής του. Στην μοιραία αποστολή της 26ης Ιουλίου 1943 ο στόχος ήταν ένα συγκρότημα εργοστασίων στο Αννόβερο της Γερμανίας. Ο Dascoulias εκείνη την μέρα πετούσε με τον Υπολοχαγό (Ι) Norman Armbrust ο οποίος από συγκυβερνήτης είχε πλέον προαχθεί σε κυβερνήτη και αρχηγό τού πληρώματος. Επρόκειτο για εξαίρετο χειριστή ο οποίος είχε αποκτήσει ερασιτεχνικό πτυχίο πιλότου πριν τον πόλεμο, καθώς λάτρευε το αεροπλάνο και τις πτήσεις. Το βομβαρδιστικό στο οποίο επέβαιναν ήταν το Β-17F με αριθμό σειράς 42-29900 και την επωνυμία «Unbearable II». Πάνω από τον στόχο τα αντιαεροπορικά πυρά ήταν πυκνά και εύστοχα και το αεροσκάφος λίγο μετά την άφεση των βομβών, επλήγη στον Νο.2 κινητήρα, ο οποίος σταμάτησε να λειτουργεί. Επίσης οι Νο.1 και Νο.3 κινητήρες εβλήθησαν από θραύσματα και άρχισαν να υπολειτουργούν χάνοντας στροφές. Η ταχύτητα τού αεροσκάφους άρχισε να μειώνεται με αποτέλεσμα να μην μπορεί να ακολουθήσει τον σχηματισμό. Ο Dascoulias που επάνδρωνε την θέση του δεξιού πλάγιου πολυβολητή αφηγείται:

«Μας χτύπησαν για τα καλά. Έβλεπα τον Νο.2 κινητήρα να χάνει ακατάπαυστα λάδια και σιγά-σιγά να διαλύεται. Μικρά κομμάτια του άρχισαν να αποκολλούνται και να στροβιλίζονται στον αέρα. Η ταχύτητά μας είχε πέσει τόσο πολύ που μοιάζαμε σαν σταματημένοι. Έβλεπα τα άλλα αεροπλάνα να μας προσπερνούν και σκεφτόμουν ότι είμασταν τελειωμένοι. Την είχαμε πατήσει. Ξαφνικά είδα τον Robinson τον πολυβολητή ουράς, να βγαίνει από τον πυργίσκο του. Επαναλήφθηκε σχεδόν η ίδια σκηνή όπως τότε πριν ένα μήνα περίπου. Κοιτούσα ανήσυχος προς το μπροστινό μέρος, και αναρωτιόμουν γιατί δεν είχε δοθεί ακόμη διαταγή να πηδήξουμε με αλεξίπτωτα. Στην ενδοσυνεννόηση δεν άκουγα τίποτα, ούτε είχε χτυπήσει το χαρακτηριστικό κουδούνι που ήταν το σήμα για εγκατάλειψη. Μόλις κοίταξα πάλι πίσω, η θυρίδα εξόδου έχασκε ανοιχτή και ο πολυβολητής είχε εξαφανιστεί. Αυτή τη φορά είχε ήδη πηδήξει έξω. Είδα τον ασυρματιστή να έρχεται από το μπροστινό μέρος βιαστικός και χειρονομώντας μου φώναξε «Φύγε, φύγε!». Το διαμέρισμα του ασυρματιστή ήταν κοντά στο πιλοτήριο και υπέθεσα ότι ο κυβερνήτης του έδωσε τη διαταγή. Πήγα στη θυρίδα εξόδου όμως πριν πηδήξω, του είπα ότι ο πολυβολητής κοιλιάς δεν είχε βγει ακόμη από τον πυργίσκο του. Άρπαξε ένα γαλλικό κλειδί και άρχισε να χτυπά αυτό το μεταλλικό πράμα για να τον ειδοποιήσει να βγει. Αργότερα έμαθα ότι τον έβγαλε όμως είχε τραυματιστεί στο πόδι και τελικά πέθανε σε Γερμανικό νοσοκομείο. Μάλλον από γάγγραινα… Τελικά εγώ προσεδαφίστηκα σε ένα χωράφι με καλαμπόκια και σχεδόν αμέσως με συνέλαβε ένας Γερμανός εθνοφρουρός. Φορούσε ένα Γερμανικό κράνος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, από αυτά που είχαν μια σουβλερή αιχμή στην κορυφή. Σήκωσα τα χέρια μου ψηλά όμως όταν ήρθε κοντά μου με χτύπησε δυνατά, με ένα παλιό τουφέκι που είχε. Τρελάθηκα από τον θυμό μου. Αν είχα όπλο θα τον είχα πυροβολήσει. Ύστερα με οδήγησαν σε ένα κτίριο όπου συνάντησα αιχμάλωτους τον ασυρματιστή μου και τον ιπτάμενο μηχανικό, από το πλήρωμά μου».

Καθώς το χτυπημένο Β-17F «Unbearable II» έπνεε τα λοίσθια, ο χειριστής του Υπολοχαγός (Ι) Norman Armbrust, προσπαθούσε να το κρατήσει στον αέρα, μέχρι οι άνδρες του να μπορέσουν να το εγκαταλείψουν. Οι τελευταίοι που παρέμεναν στο εσωτερικό τού βομβαρδιστικού ήταν ο τραυματισμένος πολυβολητής, Λοχίας (Ι) Nelson Huston και ο ασυρματιστής Επιλοχίας (Ι) Robert Myllykoski, που κατάφερε τελικά να τον απεγκλωβίσει. Την ώρα που διαδραματίζονταν όλα αυτά, ένα Γερμανικό Ju-88 επετέθη στο ξοφλημένο βομβαρδιστικό χτυπώντας τον Νο.4 κινητήρα ο οποίος πήρε φωτιά. Όλοι ένιωθαν πως ο χρόνος τους μετρούσε πλέον αντίστροφα, καθώς ο κίνδυνος μιας έκρηξης ήταν πολύ πιθανός. Ο Myllykoski βοήθησε τον Huston να πηδήξει στο κενό, ενώ ο κυβερνήτης Norman Armbrust ήταν ο τελευταίος που εγκατέλειψε το αεροσκάφος, κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή. Και οι 10 άνδρες του πληρώματος συνελήφθησαν αιχμάλωτοι των Γερμανών, σε διαφορετικά σημεία, λίγο μετά την προσεδάφισή τους. Οι τρεις εξ’ αυτών ήταν τραυματίες και νοσηλεύτηκαν σε Γερμανικά νοσοκομεία. Επρόκειτο για τον βομβαρδιστή Ανθυπολοχαγό (Ι) Charles L Wallin, τον ναυτίλο Ανθυπολοχαγό (Ι) Robert Ellwood και τον Λοχία (Ι) Nelson Huston. Ο Ellwood παρέμεινε επί τρεις μήνες στον ίδιο θάλαμο με τον βαριά τραυματισμένο Huston και ο τελευταίος πριν πεθάνει, τού είχε εκφράσει κατ’ επανάληψη, την ευγνωμοσύνη που ένιωθε για αυτόν που τον βοήθησε να εγκαταλείψει το χτυπημένο αεροσκάφος. Δυστυχώς επειδή ήταν σχεδόν αναίσθητος δεν μπορούσε να καταλάβει ποιος τον βοήθησε. Επιπλέον ο Huston του εκμυστηρεύθηκε ότι ήταν διαβητικός και αυτό εμπόδιζε την επούλωση των τραυμάτων του.

Ο Dascoulias ήταν κι αυτός ελαφρά τραυματισμένος όμως η κατάστασή του δεν ενέπνεε ανησυχία και δεν νοσηλεύτηκε. Λίγο μετά την σύλληψή του, οι Γερμανοί έστησαν τον Peter και δυο ακόμη από το πλήρωμά του, σε έναν τοίχο και οι Αμερικανοί αεροπόροι πίστεψαν ότι θα τους εκτελούσαν. Παρόλα αυτά οι Γερμανοί απλά τους έκαναν σωματική έρευνα και τους αφαίρεσαν τα ατομικά kit επιβίωσης, παίρνοντας και ότι χρήματα υπήρχαν στις τσέπες τους. Κατόπιν τους άφησαν δυο μέρες νηστικούς, σε χωριστά κελιά, μόνο με νερό και λίγο τσάι και μετά άρχισαν να τους ανακρίνουν. Μετά το πέρας της ανάκρισης τους έγδυσαν και τους πήραν τις στολές τους, δείχνοντας ιδιαίτερη προτίμηση στα δερμάτινα αεροπορικά τους τζάκετ και τις μπότες τους. Στους αιχμαλώτους δόθηκαν παλιά κουρελιασμένα ρούχα τα οποία αναγκάστηκαν να φορέσουν. Την επόμενη ημέρα τους διαχώρισαν και τον Peter τον μετέφεραν μαζί με άλλους κρατουμένους στο Stalag 7-A, το οποίο βρισκόταν κοντά στην πόλη Moosburg, στην Νότια Βαυαρία. Εκεί οι συνθήκες διαβίωσης από άποψη υγιεινής και διατροφής ήταν άθλιες, καθόλη την διάρκεια της δίμηνης παραμονής τους εκεί. Όπως θυμόταν ο βετεράνος αεροπόρος, στην αρχή πέρασαν δύο εβδομάδες, χωρίς να έχουν έστω μία στοιχειώδη φροντίδα, όπως το ξύρισμα. 

Στις αρχές Οκτωβρίου 1943 ο Peter μεταφέρθηκε στο Stalag 17-B, στην πόλη Krems της Αυστρίας, όπου κρατήθηκε τους 18 από τους 21 μήνες της αιχμαλωσίας του. Εκεί οι συνθήκες διαβίωσης ήταν λίγο καλύτερες από το προηγούμενο στρατόπεδο. Όπως θυμόταν ο Peter το πρώτο πράγμα που τους έκαναν ήταν να τους πάρουν τα ρούχα και να τα βάλουν μέσα σε κλίβανους, για να τα αποστειρώσουν, ενώ άπαντες οι νεοφερμένοι κουρεύτηκαν «στον πάτο, με την ψιλή» για να απαλλαγούν από ψείρες και ψύλλους. Στο δεύτερο μισό του 1944, στους ταλαιπωρημένους άνδρες επετράπη να λαμβάνουν μία φορά την εβδομάδα ένα πακέτο με τρόφιμα και τσιγάρα, τα οποία τους διανέμονταν μέσω του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού. Οι αιχμάλωτοι πρόσεξαν ότι οι Γερμανοί φρουροί μάζευαν από κάτω τα αποτσίγαρα των Αμερικανών για να τα καπνίσουν. Έτσι ανέπτυξαν μαζί τους ένα σύστημα ανταλλακτικής οικονομίας. Με λίγα τσιγάρα και σαπούνι, μπορούσαν να βρουν διάφορα αγαθά, όπως αυγά και τυρί, καθώς πολλοί από τους φρουρούς επισκέπτονταν γειτονικές φάρμες. Το στρατόπεδο ήταν τεράστιο και οι αιχμάλωτοι, ένα σύνολο από 4000 - 5000 άνδρες,  διέμεναν σε τομείς, χωρισμένοι ανά εθνικότητες, Αμερικανοί, Βρετανοί, Γάλλοι, Ρώσοι κλπ. Σε μια περίπτωση ο Peter και ορισμένοι άλλοι συνάδελφοί του, έκρυψαν δύο Ρώσους στρατιώτες στον δικό τους τομέα, επειδή οι Γερμανοί φρουροί τους φέρονταν απάνθρωπα, εξαπολύοντας συχνά τα σκυλιά εναντίον τους. Κατά την διάρκεια μιας βραδινής απόπειρας απόδρασης οι Γερμανοί εντόπισαν δύο φυγάδες κοντά στα συρματοπλέγματα και τους σκότωσαν εν ψυχρώ, ενώ μη γνωρίζοντας πόσοι ακόμη από τους κρατούμενους συμμετείχαν στο εγχείρημα, άνοιξαν πυρ εναντίον των θαλάμων. Το πρωί που τους έβγαλαν έξω για να τους μετρήσουν ο Peter αντίκρυσε έναν νεκρό, ο οποίος είχε 10-12 σφαίρες στο κορμί του. 

Στις αρχές Απριλίου 1945 όλοι πλέον μπορούσαν να ακούσουν τον ήχο, από τις βολές του πυροβολικού των Σοβιετικών, οι οποίοι πλησίαζαν. Οι Γερμανοί εκκένωσαν το στρατόπεδο ξεχωρίζοντας τους Αμερικανούς αιχμαλώτους, τους οποίους ανάγκασαν να σχηματίσουν μία μεγάλη φάλαγγα, με κατεύθυνση δυτικά, προς τις αμερικανικές γραμμές. Η πορεία μέσα στο κρύο σε κακοτράχαλο έδαφος και με ελάχιστο φαγητό, διήρκεσε αρκετές εβδομάδες. Κατά την διάρκειά της, οι φρουροί τούς ανακοίνωσαν τον θάνατο του Προέδρου Ρούζβελτ, στις 12 Απριλίου 1945. Τελικά μετά από μία εξαντλητική πορεία μέσα από τα βουνά, ο Peter και οι συνάδελφοί του συναντήθηκαν επιτέλους με την εμπροσθοφυλακή της Τρίτης Στρατιάς, του Στρατηγού George Patton, στις αρχές Μαΐου. Οι αιχμάλωτοι είχαν εγκαταλειφθεί την νύχτα από τους Γερμανούς φρουρούς τους, κατά τη διάρκεια του ύπνου! Έτσι λοιπόν η εφιαλτική περιπέτεια της αιχμαλωσίας του νεαρού αεροπόρου έφτασε στο τέλος της. Αρχικά νοσηλεύτηκε σε νοσοκομείο προκειμένου να αναλάβει πλήρως τις δυνάμεις του, όντας υποσιτισμένος και ταλαιπωρημένος από τις κακουχίες και κατόπιν, λαμβάνοντας άδεια απολύσεως 30 ημερών, μπόρεσε να επιστρέψει ασφαλής πίσω στην οικογένειά του στις ΗΠΑ, τον Ιούνιο του 1945. Για την υπηρεσία του στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Επιλοχίας (Ι) Peter Dascoulias παρασημοφορήθηκε με το Αεροπορικό Μετάλλιο και δύο Φύλλα Δρυός (Air Medal with 2 Oak Leaf Clusters), το μετάλλιο της Μωβ Καρδιάς (Purple Heart) και το Μετάλλιο Αιχμαλώτου Πολέμου (Prisoner of War Medal). Μετά τον πόλεμο εργάστηκε στην Υπηρεσία Ύδρευσης στο Warren του Ohio από όπου και συνταξιοδοτήθηκε. Το 1952 παντρεύτηκε την αγαπημένη του Bessie V Dascoulias με την οποία απέκτησε τρία παιδιά, τον John, τον Frank, και την Christina. Το 1968 και το 1970 ταξίδεψε στην Ελλάδα και επισκέφτηκε το χωριό Μαυριά, όπου μέσα σε κλίμα έντονης συγκίνησης, συνάντησε τον θείο του Χρήστο, αδελφό του πατέρα του, με τον οποίο είχαν πολλά να θυμηθούν και να κουβεντιάσουν. Ο βετεράνος αεροπόρος απεβίωσε στις 16 Μαΐου 2005, σε ηλικία 84 ετών.