Αν η ενδέκατη αποστολή θεωρήθηκε δύσκολη για τον John και το πλήρωμα του, τότε η 22η ήταν τρομακτική. Στις 22 Φεβρουαρίου 1945, 22 Lancaster της Μοίρας ήρθαν σε σχηματισμό με μια μεγάλη αρμάδα βομβαρδιστικών που κατευθυνόταν προς το Osterfeld. Αν και η πορεία προς το στοχο ήταν χωρίς προβλήματα το σφοδρό και ακριβές αντιαεροπορικό πυρ διέσπασε τη συνοχή του σχηματισμού και προξένησε ζημιές σε 14 από τα 19 βομβαρδιστικα της Νο.115 Μοίρας (ένα εγκατέλειψε νωρίς την αποστολή). Αργότερα ο Snyder έγραψε στο logbook. «43 τρύπες»! Μαρτυρία μέσα από το ίδιο το πλήρωμα δίνει και πάλι ο Kahoe:

«Σε μια αποστολή στο Osterfeld το οποίο βρίσκεται στο βόρειο άκρο του Ruhr εντοπίστηκε ένα διυλιστήριο. Ο συνολικός αριθμός των Lancaster που πήραν μέρος ήταν 400 αεροπλάνα. Η πτήση ήταν διάρκειας 3 ωρών και κατα την προσέγγιση στο Osterfeld το αντιαεροπορικό πυρ ήταν τόσο έντονο και τα αεροπλάνα χτυπήθηκαν από όλες τις γωνίες. Λίγο πριν ρίξουμε τις βομβες μας χτυπηθήκαμε πολύ άσχημα. Ήμουν στο σκοπευτικό όταν ένα βλήμα εξερράγη από κάτω μας και κατέληξα να χτυπήσω στην οροφή του βομβαρδιστικού. Με την οριζοντίως η του αεροπλάνου έπεσα στο πάτωμα στηριζόμενος στα χέρια και τα γόνατα μου. Μετά συνειδητοποίησα ότι η ενδοσυνεννόηση είχε αποσυνδεθεί όπως και η παροχή του οξυγόνου όποτε δεν είχα καμία επαφή με το υπόλοιπο πλήρωμα. Οι στιγμές ήταν τρομακτικές και ολοι νομίζαμε ότι είχαμε χαθεί. Από τα χτυπήματα χάσαμε έναν κινητήρα και μετρήσαμε 47 τρύπες στην άτρακτο του Lancaster μας.  Στην απενημέρωσή μας ρώτησαν το ποσοστό των ζημιών που υποστήκαμε. Δεν ήμασταν το μόνο αεροπλάνο που χτυπήθηκε αλλά τουλάχιστον επιστρέψαμε στη βάση μας».

Ο John και το πλήρωμα του ήταν ένα από τα πιο τυχερά της Διοίκησης Βομβαρδιστικών έχοντας ολοκληρώσει 31 αποστολές την 14η Απριλίου 1945 σε μια αποστολή στο Potsdam (Berlin). Πέταξε 183,30 ώρες πτήσης πολεμικών αποστολών σε ένα σύνολο 199,20 με την Νο.115 Μοίρα. Σύμφωνα με τον Kahoe.

«Στην τελευταία μας αποστολή (σ.σ. Στην πραγματικότητα ήταν η προτελευταία) μας στείλανε στο Κίελο όπου υπήρχε ένα γερμανικό θωρηκτό τσέπης για επισκευές. Στην ενημέρωση μας είπαν ότι θα έπρεπε να πετάξουμε στα 100 πόδια πανω από τη θάλασσα ώστε τα ραντάρ να μη μας εντοπίσουν. Αν υπήρχε προειδοποίηση το πλοίο ήταν σε ετοιμότητα να φύγει προς την ανοικτή θάλασσα. Η επιδρομή πρέπει να γίνει νύχτα και αιφνιδιαστικά. Η ρίψη των βομβών θα γινόταν από ύψος 20000 ποδιών και κατα την προσέγγιση προς το στόχο υπήρχε σφοδρό και ακριβες αντιαεροπορικό πυρ. Φωτιστικά βλήματα έσκασαν στα 30000 πόδια κάνοντας μας εύκολο στόχο. Ωστόσο είμασταν συγκεντρωμένοι να χτυπήσουμε το στόχο μας (το θωρηκτό) και να φύγουμε από εκεί. Όταν προσγειωθήκαμε μας περίμενε ο Σμήναρχος (Ι) Shaw. Μας συνεχάρη για την ολοκλήρωση της θητείας μας και την επιστροφή στην πατρίδα μας. Μετά μας ρώτησε αν θα θέλαμε να δηλώσουμε εθελοντικά συμμετοχή για 10 ακόμα αποστολές με τους pathfinders. Περιττό να πούμε ότι δεν βρήκε εθελοντές».

Αν και ο John δεν αιτήθηκε για μια ακόμα θητεία συνέχισε στον Καναδά ως εκπαιδευτής στο Νο.1 Σχολείο πτήσεων δι οργάνων, (No.1 IFS -Instrument Flying School) στο Deseronto του  Ontario καθώς και στο Trenton. Η έναρξη της θητείας του έγινε τον Αύγουστο του 1945 και ολοκληρώθηκε τον Οκτώβριο, πετώντας κυρίως Ansons και βάζοντας πολλές ώρες στον εξομοιωτή τύπου link. Απολύθηκε από τις τάξεις της RCAF στις 18 Νοεμβρίου 1945 και σημείωσε στο βιβλιο πτήσεων του. "HOME, END, FINISH...FOREVER". Μετά τον πόλεμο ο Snyder τελείωσε το σχολείο και φοίτησε στο τμήμα Χημείας του πανεπιστημίου British Columbia  στο Vancouver. Μετά την αποφοίτηση του έκανε το μεταπτυχιακό του και στη συνέχεια το διδακτορικό του στο πανεπιστήμιο McGill. Λίγο αργότερα παντρεύτηκε την Trudy Stock η οποία ήταν Καναδή με γερμανική καταγωγή από το Αμβουργο και ζήσανε για μερικά χρόνια στον Καναδά πριν μετακομίσουν στην Καλιφόρνια όπου ο John εργάστηκε για την Shell Oil and Development Company τη δεκαετία του 50. Δυστυχώς η Trudy σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό ατύχημα και ο John ξαναπαντρεύτηκε με την κατά μία εικοσαετία μικρότερη σε ηλικία Irene Michaelis η οποία ήταν κατα το ήμισυ Ελληνίδα (το γένος Τυπαλδου). Η Irene ήταν αυτή η οποία τον έφερε και πάλι κοντά στις ρίζες του και τις ελληνικές παραδόσεις, διατηρώντας πλέον επαφή με το ελληνικό στοιχείο και τους συγγενείς του τόσο στον Καναδά όσο και στην Ελλάδα. Ο John πήρε προαγωγή ως επικεφαλής χημικός και μετακόμισε στο Houston όπου παρέμεινε μέχρι τη συνταξιοδότηση του το 1985. Κατα τη διάρκεια της εργασίας του στη Shell ήταν υπεύθυνος για την περαιτέρω εξέλιξη του συνθετικού καουτσούκ το οποίο είχε αναπτυχθεί από την πετροχημική βιομηχανία. Μαζί με την ομάδα του κατοχύρωσε 13 ευρεσιτεχνίες από τις οποίες οι περισσότερες βρήκαν εφαρμογή στην αυτοκινητοβιομηχανία. Μετά την συνταξιοδότησή του, ο John ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο και στις αρχές του 1990 αποφάσισε να εγκατασταθεί μόνιμα στο Port Townsend της Washington όπου ασχολήθηκε με τα κοινά κυρίως ως εθελοντής αλλά και διάφορα χόμπυ όπως ψάρεμα, δενδροφύτευση κοκ. Επίσης ήταν δεινός ορειβάτης και ανέβηκε σε όλα τα βουνά του Colorado ενώ λίγο πριν τα εβδομηκοστά του γενέθλια κατέκτησε την κορυφή του όρους  Kilimanjaro στην Αφρική. Το 2008 μετακόμισε στο Austin για να είναι πιο κοντά στην οικογένειά του, αφιερώνοντας χρόνο στα παιδιά του και τα εγγόνια του. Ήταν πολύ περήφανος για την υπηρεσία του στην RCAF και συνήθιζε να διηγείται διάφορες ιστορίες στις οικογενειακές συγκεντρώσεις. Ο Δρ. John Leonard Snyder απεβίωσε σε ηλικία 87 ετών στις 11 Μαΐου 2010 αφήνοντας πίσω του τις δύο του κόρες Angela Snyder και Tiffany Hofeldt και τα δύο του εγγόνια Harlan και Van Hofeldt.