Τα παραπάνω αποδείχθηκαν περίτρανα όταν ο Alkie έσπευσε να καταταγεί με το ξέσπασμα του Β´ΠΠ. Πριν τον πόλεμο φοίτησε στην Ακαδημία Wasatch στο Mt. Peasant. Το 1941 πήρε το πτυχίο του από τη νομική σχολή του Κολλεγίου Westminster. Τον Αύγουστο του 1942 ο Walker εισήλθε στις τάξεις του Αμερικανικού Στρατού όπου εκπαιδεύτηκε ως ιπτάμενος. H αρχική του εκπαίδευση έλαβε χώρα στο Ryan Field, Tucson Arizona από τον Ιούλιο του 1943 μέχρι και το Σεπτέμβριο του του 1943. Συνέχισε με την βασική εκπαίδευση από τον Οκτώβριο του 1943 μέχρι τον Δεκέμβριο του 1943 στο Minter Field και στις 8 του μηνός έλαβε τα ασημένια του φτερά και προήχθη σε Ανθυπολοχαγό (Ι). Από το υπόλοιπο του Δεκεμβρίου μεχρι και το Φεβρουάριο του 1945 έλαβε την προκεχωρημενη εκπαίδευση του στη Luke Field, Texas. Στη συνέχεια ειαδρν ειναι γνωστό αν παρέμεινε ως εκπαιδευτής πριν διαταχθεί να παρουσιαστεί για θητεία σε κάποιο από τα μέτωπα του πολέμου. Ωστόσο σε διαφορά έγγραφα φαίνεται ότι ήταν πιστοποιημένος εκπαιδευτής σε καταδιωκτικά P-47. Tέλικα ο Alkie έλαβε διαταγές να παρουσιαστεί στην Αγγλία στην οποία πρέπει να έφθασε τις τελευταίες ημέρες του Αυγούστου. Εκεί τοποθετήθηκε σε μια από τις εκπαιδευτικές Μοίρες, ή την 551η ή την 552η οι οποίες ανήκαν στην 495η Εκπαιδευτική Πτέρυγα Καταδιωκτικων η οποία επιχειρούσε με Thunderbolts, από το αεροδρόμιο του Atcham. Σκοπός της Πτέρυγας ήταν η παροχή εκπαίδευσης πανω στις συνθήκες επιχειρήσεων και τις τακτικές στο Ευρωπαϊκό Θέατρο επιχειρήσεων. Με την ολοκληρωση του σταδίου της Επιχειρησιακής Εκπαίδευσης ο Alkie μετατέθηκε στην 406η Πτέρυγα Μαχητικών και την 512η Μοίρα, η οποία ήδη επιχειρούσε από προκεχωρημενη αεροδρόμια της Ηπειρωτικής Ευρώπης, παρέχοντας υποστήριξη στα στρατεύματα του Στρατηγού Patton. Αυτό που δεν γνώριζε ήταν ότι ένας ακόμα Ελληνοαμερικάνος πιλότος, ο  William S. Manos πετούσε στην ίδια πτέρυγα αλλά σε άλλη Μοίρα, την 513η πετώντας τις πρώτες του αποστολές κατα την επιχείρηση Overlord (https://www.greeks-in-foreign-cockpits.com/pilots-crews/fighter-pilots/william-s-manos/). O Υπολοχαγός (Ι) Diamanti  ολοκλήρωσε 50 πολεμικές αποστολές σε ένα σύνολο 128 ωρών και 40 λεπτών κατα τη θητεία του στο Ευρωπαϊκό Θέατρο επιχειρήσεων. Ήταν ένας ικανός χειριστής και πολλές φορές επέστρεψε πίσω στη βάση του με το αεροπλάνο του να έχει υποστεί σοβαρές ζημιές από αντιαεροπορικά πυρά, πυρά αυτόματων όπλων κα. Για την υπηρεσία του τιμήθηκε με το Αεροπορικό Μετάλλιο με 8 Φύλλα Δρυός. Μια από τις πιο αξιομνημόνευτες αποστολές του ήταν αυτή που πέταξε στις 26 Δεκεμβρίου 1944. Κατα τη διάρκεια μια αποστολής εγγύς υποστήριξης της 101ης Αερομεταφερόμενης Μεραρχίας στην Bastogne κατα τη διάρκεια της Γερμανικής αντεπίθεσης, ο Walker αντιμετώπισε επιτυχώς δυο FW190 τα οποία επιτέθηκαν στην Μοίρα του, και κατά την καταδίωξη τους προς τις γερμανικές γραμμές προξένησε ζημιές και στα δύο. Ο ίδιος ενθυμούμενος το περιστατικό κατα τη διάρκεια μιας συνέντευξης του ανέφερε:

«…ήμουν όμως μόνος όταν είδα έξι ακόμα   Focke Wulf να έρχονται προς υποστήριξη τους, έτσι σκέφθηκα ότι ήταν ώρα να φύγω από εκεί πέρα».

Πράγματι στην αναφορά της 406ης Πτέρυγας Μαχητικών εκείνης της ημέρας επιβεβαιώνεται η παραπάνω μαρτυρία:

«Η 512η Μοίρα με επτά αεροπλάνα τύπου P-47 απογειώθηκε στις 0800 από την προκεχωρημενη βάση A-80 και επικοινώνησε με τον Προωθημένο Ελεγκτή Αέρος (ΠΕΑ) με κωδικό “Blendwell” ο οποίος με τη σειρά του παρέπεμψε στον (ΠΕΑ) με κωδικό “Maestro” που αιτήθηκε την παροχή επιθετικής αναγνώρισης στην περιοχή μεταξύ Noville to Bourcy. Τέσσερις εμπρηστικές βομβες ναπαλμ των 150 γαλονιών και 6 βόμβες των 500 λιβρων ερρίφθησαν στην Longville (περιοχή P640601), επιτυγχάνοντας απευθείας πλήγματα, με την πόλη να φλέγεται. Ένα τζιπ πολυβολητή με στην περιοχή P6386623. Τρεις βόμβες των 500 λιβρων απορρίφθηκαν 2 μίλια ΒΔ του στόχου όταν η Μοίρα δέχθηκε την επίθεση εχθρικών αεροπλάνων. Μεταξύ της περιοχής ΒΔ της  Longville μέχρι την περιοχή P596630, και ενώ ο Αρχηγός του Σμήνους Κίτρινο 2 επιτιθετο προς στο στόχο του, δέχθηκε την επίθεση από δύο FW190 στα 300 πόδια. Κατα την επιστροφή του δέχθηκε ξανά επίθεση και κατα την αερομαχία διεκδικήθηκε η πρόκληση ζημιών σε ένα εχθρικό καταδιωκτικό. Η Μοίρα δεν μπόρεσε να αποκτήσει συνοχή και οι πιλότοι διέκοψαν την εμπλοκή. Όταν τελικά μπήκαν σε σχηματισμό τα εχθρικά αεροπλάνα είχαν διαφύγει. Οι πιλότοι τους έμοιαζαν άπειροι και όχι επιθετικοί. Τα αεροπλάνα τους είχαν γκρίζα παραλλαγή και έφεραν λευκούς σταυρούς. Δεν αντιμετωπίστηκαν εχθρικά αντιαεροπορικά πυρά και τα αεροπλάνα μας επέστρεψαν στις 10:25 στην Α-80. Δύο FW190 χτυπήθηκαν και προκλήθηκαν σε αυτά ζημιές από τα πυρά του Υπολοχαγού (Ι) Waker A. Diamanti 0767151, της 512ης Μοίρας στην αερομαχία που έλαβε χώρα ΒΔ της  Longville μέχρι την περιοχή P596630».

Κατά τη διάρκεια αυτών των ημερών, η 406η FG κέρδισε τη δεύτερη Διακεκριμένη Έυφημο Μνεία Μονάδος, μια απόδειξη της σκληρής μάχης των μαχητικών δίωξης - βομβαρδισμού εναντίον της πανίσχυρης Wehrmacht.  Ο Alkie γύρισε πίσω στις Ηνωμένες Πολιτείες στις 13 Ιανουαρίου 1945 και για μικρό χρονικό διάστημα έπρεπε να υπηρετήσει ως εκπαιδευτής σε νεαρούς πιλότους που προορίζονται να πετάξουν το P-47 είτε στην Ευρώπη είτε στον Ειρηνικό.  Ωστόσο, ο Walker επικεντρώθηκε στις σπουδές του.  Αφού έφυγε από την Αεροπορία Στρατού μετά το τέλος του πολέμου, απέκτησε το πτυχίο νομικής από το πανεπιστήμιο της Γιούτα το 1947 και το μεταπτυχιακό το 1962 από το Ινστιτούτο Διεθνών Σπουδών της Γενεύης της Ελβετίας.  Μιλώντας γαλλικά, γερμανικά και ελληνικά, εντάχθηκε στο Υπουργείο Εξωτερικών (ΥΠ.ΕΞ.) το 1954 και παρέμεινε διπλωμάτης μέχρι την συνταξιοδότησή του το 1986. Ο Walker Diamanti υπηρέτησε αρχικά στην Πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα, στη συνέχεια στη Βόννη της Γερμανίας και το Λίμπρεβιλ στην Γκαμπόν. Διετέλεσε επίσης Πολιτικός Λειτουργός στο Γενικό Προξενείο των ΗΠΑ στο Αμβούργο.  Στη συνέχεια υπηρέτησε στην Πρεσβεία των ΗΠΑ στο Κιγκάλι της Ρουάντα στο Aμπιτζάν της Ακτής Ελεφαντοστού και τη Μανάγουα της Νικαράγουα.  Μεταξύ των αποστολών του στο εξωτερικό υπηρέτησε στο ΥΠ.ΕΞ. στην Ουάσιγκτον ως υπεύθυνος γραφείου για την Ισημερινή Αφρική και αργότερα ως υπεύθυνος προσωπικού περιοχής για τη Λατινική Αμερική. Ήταν πολύ υπερήφανος για την υπηρεσία του στο Γραφείο του Γενικού Επιθεωρητή του ΥΠ.ΕΞ. ταξιδεύοντας σε πολλές Πρεσβείες των ΗΠΑ, προσπαθώντας να επιλύσει πολλά από τα προβλήματά τους. Ο Walker Diamanti παντρέυτηκε την Joyce Stewart στο Σολτ Λέικ της Γιούτα το 1947 και μεγάλωσαν τρεις κόρες που μεγάλωσαν έχοντας ερεθίσματααπό την παράδοση όλων των χωρών στις οποίες υπηρέτησε ο πατέρας τους, ωστόσο καμία τους δεν ακολούθησε την καριέρα του. Ο Walker ήταν περήφανος που ήταν Αμερικανός αλλά και παιδί ενός σκληρά εργαζόμενου ζευγαριού Ελλήνων μεταναστών. Συνεισέφερε με πολλές συνεντέυξεις στην μελέτη για τη συνεισφορά των εθνικών κοινοτήτων στην Γιούτα. Κάποιος ίσως τον παρεξηγήσει εξαιτίας της αρχικής του άρνησης να ζήσει με τον ελληνικό τρόπο ζωής, λόγω της συνεχούς πίεσης από τους γονείς του. Ωστόσο ο ίδιος είπε κατά τη διάρκεια μίας από τις συνεντέυξεις του: 

«Δεν ντρέπομαι για την ελληνική μου καταγωγή. Ποτέ μου δεν ντράπηκα. Με αποκαλούσαν Greek όταν αγωνιζόμουν ως αθλητής στο κολλέγιο, με αποκαλούσαν Greek κατά τη θητεία μου ως πιλότος στην Αεροπορια Στρατού. Ποτέ μου δεν απεμπόλησα την εθνική μου καταγωγή. Αντιθέτως νιώθω και υπερήφανος γι αυτή. Απλά στα νιάτα μου θεωρούσα κάποια στοιχεία (σ.σ. Αναφορικά με τα έθιμα) αν όχι βάρβαρα τουλάχιστον αρχαϊκά. Θεωρούσα ότι υπήρχαν κάποια στοιχεία της παράδοσης μας που η οικογένεια μου θα μπορούσε κάλλιστα να ζήσει και χωρίς αυτά κάτι το οποίο υποστήριζα σφόδρα. Αλλά έχεις δίκιο. Όταν ήμουν νεαρός ήμουν διχασμένος. Όχι τώρα. Είμαι περήφανος για την εθνική μου καταγωγή και την οικογένεια μου, για την οποία δεν ντράπηκα ποτέ. Πάντα θα είμαι υπερήφανος γι αυτή».

Ίσως όμως το πιο σημαντικό κομμάτι της συνέντευξης του ήταν το πως συνόψισε την επιτυχία του Αμερικανικού ιδεαλισμού στο πως αγκάλιασε τις διαφορετικές εθνικότητες των πολιτών της και τις ενέταξε σε ένα νέο μεγάλο Έθνος. 

«Κάτι που βρίσκω ιδιαίτερα κολακευτικό αναφορικά με την Αμερική είναι το εξής. Ο πατέρας μου, ένας μετριοπαθής αναλφάβητος Έλληνας βοσκός έφυγε από την Ελλάδα το 1904 για να έρθει στην Αμερική.  Η μητέρα μου που ήταν εντελώς αναλφάβητη τόσο στα ελληνικά όσο και σε οποιαδήποτε άλλη γλώσσα ακολούθησε δύο χρόνια αργότερα και ήρθαν στην Αμερική όπου μεγάλωσαν μια πολύ μεγάλη οικογένεια, από την οποία είμαι ο έβδομος γιος.  Τον Ιανουάριο του 1954, επέστρεψα στην Ελλάδα ως διπλωματικός εκπρόσωπος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής και πιστεύω ότι μόνο στην Αμερική θα μπορούσε ο γιος των αναλφάβητων μεταναστών γονέων σε μια γενιά να ανέβει από πολύ μέτρια μέσα σε μια θέση εμπιστοσύνης και τιμής  η αμερικανική κυβέρνηση διαπιστευμένη στη χώρα καταγωγής του πατέρα του.  Και νομίζω ότι μόνο στην Αμερική θα μπορούσε να συμβεί αυτό».